Toen ik vanmiddag thuiskwam van een fietstochtje bij zonneschijn en 14 graden, borrelde er plots een vlaag inspiratie bij mij omhoog en vloeide het onderstaande wintergedicht uit mijn pen, dat ik graag met jullie wil delen:
De zuidenwind giert over ’t land.
En het gras, dat blijft maar groeien.
De winter is opnieuw vacant.
Wanneer gaat de ooster weer eens loeien?
Met ijzige vorst en wolken sneeuw,
Het is alweer zo lang geleden.
Voor het gevoel, méér dan een eeuw!
Zijn we zover nu al afgegleden?
Een koudegolf, hier vlak aan zee,
Was ook vroeger niet normaal.
Maar zelfs één ijsdag maken we niet meer mee.
Koning Winter staat gewoon voor paal!
Een ‘Scandi’ hoog, een Groenland rug,
Het wil gewoon niet meer gebeuren.
Wat verlang ik naar die tijd terug,
Dat ik om een ‘kwakkelwinter’ kon treuren.
Want weet: een vaak invallende dooi
Houdt een belofte in zich verborgen.
De vrieskou wordt dan wel een prooi,
Toch maak ik mij daarover weinig zorgen.
Want immers: we spreken pas van ‘dooi’,
Als het daarvoor een tijdje vriest.
Dat is dan ‘winter’, en dat is mooi!
Al is het Thialf die het dan verliest.
Maar een half ei is beter dan een lege dop.
Zo’n kwakkelwinter, zou mij nu wel bekoren,
Dan kan mijn ijsmuts soms weer op.
Maar, ik zeg al van tevoren,
Een strenge winter gaat er vast niet komen.
Ik zie geen ijsbloemen op mijn glazen bol.
Natuurlijk kunnen we daarvan dromen,
Mijn gemoed schiet bijna vol.
Ik leg de lat maar lekker laag.
Nog een W14 of W20, dat toch niet?!
Nee, niet nogmaals zo’n antiwinterplaag!
Een kwakkelwinter ligt vast in het verschiet…
Met zo’n 30 Hellmannpunten, dat is geen ‘kul’.
’t Is niet veel, dat moet ik wel toegeven.
Maar wel oneindig meer dan ‘nul’.
We gaan het allemaal beleven.
Die ‘nieuwe klimaat’ winter zoals het hoort?!
We hebben simpelweg geen keus.
Ik sluit maar af met een opbeurend woord:
“Eéns komt die koude winter.. heus!”
