Ik heb even op SatRep Online bekeken wat het zou kunnen zijn. De karakteristieke eigenschappen van een Polar Low zijn dat het een vortex is, die ontstaat in zeer koude lucht met een groot thermisch contrast tussen het zeeoppervlak en de bovenlucht (vandaar dat vaak wordt gesteld dat de T500 beneden -40°C moet zijn). De vortex ontstaat doorgaans doordat een vrij strakke stroming evenwijdig aan de Noorse bergrug ligt, en daarbij langs de bergen 'schuurt' waardoor op gegeven moment onstabiele golfjes kunnen ontstaan. Uiteindelijk kan zo'n golfje uitgroeien tot een volwaardige vortex, een gesloten circulatie dus.
Belangrijke eigenschap van een Polar Low is het feit dat het geen fronten heeft en heeft een warme kern, net zoals bij een orkaan. Het systeem overleeft op basis van onstabiliteit en de energie (latente warmte) die vrijkomt bij convectie. Laten we het dingetje bij Noorwegen eens bekijken:
Op de IR beelden is een mooie kleine krul te zien, hij lijkt behoorlijk op een polar low.
Het heeft ook een windveld, stormveld zelfs: de rode lijn geeft de grens aan van 23 m/s (ruim windkracht 9).
Er is een duidelijk gesloten circulatie, er is een aparte drukkern te vinden van zo'n 995 hPa (let op: het satellietbeeld is hier een mengeling van diverse IR kanalen, om details beter te zien).
Ook de T500 is laag genoeg, onder de -40°C over een uitgestrekt gebied.
Maar we zien ook een afgesnoerd laag op 500 hPa (groene lijnen). Dat spreekt het conceptuele model van het polar low weer tegen. Een polar low is bij uitstek niet gedefinieerd in de bovenlucht, het is een fenomeen dat zich verticaal ruwweg beperkt tot de onderste 2 km van de atmosfeer. In de waarnemingen en satellietbeelden kan ik ook niet opmaken dat het systeempje een warme kern heeft. Het lijkt er dus op dat dit eerder een comma is geweest, of Cold Air Development (CAD). In beide gevallen gaat het om diepe convectie die ontstaat in samenhang met een (ontwikkelende) trog op 500 hPa. Daarna is dit verder uitgegroeid tot een apart laagje, mogelijk mede dankzij de interactie met de Noorse bergen.
Gr. Ben
Belangrijke eigenschap van een Polar Low is het feit dat het geen fronten heeft en heeft een warme kern, net zoals bij een orkaan. Het systeem overleeft op basis van onstabiliteit en de energie (latente warmte) die vrijkomt bij convectie. Laten we het dingetje bij Noorwegen eens bekijken:
Op de IR beelden is een mooie kleine krul te zien, hij lijkt behoorlijk op een polar low.
Het heeft ook een windveld, stormveld zelfs: de rode lijn geeft de grens aan van 23 m/s (ruim windkracht 9).
Er is een duidelijk gesloten circulatie, er is een aparte drukkern te vinden van zo'n 995 hPa (let op: het satellietbeeld is hier een mengeling van diverse IR kanalen, om details beter te zien).
Ook de T500 is laag genoeg, onder de -40°C over een uitgestrekt gebied.
Maar we zien ook een afgesnoerd laag op 500 hPa (groene lijnen). Dat spreekt het conceptuele model van het polar low weer tegen. Een polar low is bij uitstek niet gedefinieerd in de bovenlucht, het is een fenomeen dat zich verticaal ruwweg beperkt tot de onderste 2 km van de atmosfeer. In de waarnemingen en satellietbeelden kan ik ook niet opmaken dat het systeempje een warme kern heeft. Het lijkt er dus op dat dit eerder een comma is geweest, of Cold Air Development (CAD). In beide gevallen gaat het om diepe convectie die ontstaat in samenhang met een (ontwikkelende) trog op 500 hPa. Daarna is dit verder uitgegroeid tot een apart laagje, mogelijk mede dankzij de interactie met de Noorse bergen.
Gr. Ben
