Weersverslag Nieuw Zeeland (waarschuwing: groot!)
Bericht van: Hendrik (Londerzeel-B) , 24-11-2012 14:37
Met wat vertraging is hier mijn groot weersverslag van Nieuw Zeeland dat over het kleine aantal foto's dat nog min of meer is gelukt, werd gegoten. Sommige foto's hebben niets met het weer te maken maar omdat je er meestal de lucht nog op ziet, is de bovenkant ervan nog on-topic. Tip: de YouTube filmpjes zijn in HD beschikbaar. Open ze in fullscreen en zet de luidsprekers niet te hard of de buren gaan denken dat er een vliegtuig gaat neerstorten 
De dag begon grijs en somber maar het was aangenaam zacht bij temperaturen die niet beneden 14,1 graden zijn gezakt. Het sombere weertype bleef standhouden maar bij de vlucht naar Londen bleek deze wolkenmassa toch nog interessante eigenschappen te bezitten. Ze was immers opgebouwd uit verschillende lagen die vooral prachtig oogden nadat we boven de onderste laag waren uitgestegen. De onderste laag bestond uit Stratusbewolking terwijl daarboven drie lagen Altocumulus zweefden met op grote hoogte Cirrus en Cirrostratus. Het koufront bevond zich ergens ter hoogte van Londen en zorgde voor dikkere wolkenmassa's die het echter interessant konden houden door de voortdurende verandering van lichtinval en kleur bij het doorvliegen van de stapelwolken die in de koufrontbewolking zaten ingebed. Londen bleek zich net aan de achterkant van het front te bevinden en aan de westelijke horizon waren nog net de opklaringen te zien van de polaire lucht verderop. Vanuit het zuiden kwamen later op de avond echter buien aanzetten waardoor de dag er erg nat eindigde.
Sommigen herinneren zich nog het saaie, grijze maar zachte weer op zaterdag 20 oktober na die 'zandregens'. Hierin zijn we opgestegen en verrassend genoeg had de bewolking een zeer interessante structuur die uit maarliefst vier lagen en de bovenliggende Cirrus bestond.
Bij het opstijgen richting Singapore zaten we meteen in de wolken waaruit de regen nog steeds met bakken naar beneden kwam. Het waren echter voor lange tijd de laatste wolken want vanaf de grens tussen Nederland en Duitsland werd het helder. Een wat onstabielere luchtmassa zorgde in het oosten van Polen voor turbulentie waarna de rust weerkeerde met prachtig nazomerweer boven het midden-oosten. Boven de golf van Bengalen maakten de eerste (kleine) buien hun opwachting en hun grote broertjes maakten het mooie weer boven het zuiden van Thailand. De landing in Singapore verliep bij lichte regen al was het op deze locatie zelf droog met enkel in de verte buienwolken. Het luchtruim zat echter volgesmeerd met Cirrus densus en Altostratus.
Eén van de talloze tropische onweersbuien, dit exemplaar bevond zich aan de ingang van de Straat van Malacca boven zee op Maleisisch grondgebied en werd gefilmd vanuit de Airbus A380 van Qantas. Op de camera in de staart van het vliegtuig zag je bij het doorvliegen van de aambeeldbewolking sneeuw neerslaan maar de resolutie was te laag om daar een duidelijk filmpje van te maken.
De vlucht van Singapore naar Sydney verliep erg rustig met restanten van buienwolken in Singapore en vooral opklaringen en grotendeels helder weer ten zuiden ervan. Het Australische vasteland kwam samen met Stratocumulusvelden in zicht die sterk gebroken waren en enkel dankzij het stadslicht van Darwin konden herkend worden. In Sydney troffen we dan weer brede opklaringen aan met Cumulus en Stratocumulusbewolking die zich vooral achter de Blue Mountains en boven zee leken op te houden. De daglichtperiode begon daar dan ook met fraai lenteweer met wat Cumulus en Stratocumulusbewolking die zich tegen een diepblauwe lucht aftekenden. Er was echter maar amper tijd om deze zin neer te shrijven/in te typen of er kwam een enorme wolkenmuur opzetten die al het mooie lenteweer in één uithaal van tafel veegde. Er viel wat lichte regen en we kwamen in somber en kil weer terecht. Ook de vlucht naar Auckland viel ten prooi aan wolkentroep die zowat de volledige Tasmaanse zee bedekte en voornamelijk uit Stratocumulus en Cumulus bestond. In Auckland troffen we Altostratusbewolking aan waar een waterig zonnetje doorheen priemde. Het was droog en er dreven vormeloze Stratus fractus wolken voorbij. Na zonsondergang ging het er flink regenen waardoor het verblijf in Nieuw Zeeland op herfstachtige wijze begonnen is.
Het was vanochtend grijs en somber in Auckland en het leek alsof we ons gewoon weer in België bevonden. Er viel af en toe motregen en de temperaturen waren aan de lage kant met een vijftiental graden. De bewolking ging gelukkig over in Stratocumulus en er ontstonden opklaringen. Na verloop van tijd bleef er Stratus fractus over en dreef er Cirrusbewolking voorbij op grote hoogte. De wolkenflarden gingen over in mooiweerswolkjes terwijl de Cirrus gezelschap kreeg van dichtere Cirrostratussluiers die later weer uitrafelden. Tegen zonsondergang bleef er enkel wat Cirrusbewolking over en er volgde een lichtbewolkte en droge avond.
De lente komt alsnog om het hoekje kijken en de vogels schieten in actie. Deze Tui is endemisch en er is een Nieuw Zeelands bier naar genoemd dat helaas niet beter is dan het wereldberoemde bier in de groene blikjes met rode ster. Voor wie Nieuw Zeeland bezoekt raad ik Black Mac aan: een topbier voor de kenner die meer wil.
Hoewel de voorspellingen er min of meer hopeloos uitzagen voor wat betreft mooi weer in Nieuw Zeeland, werden we vanochtend opgewacht door een vriendelijke lentezon. Het was lichtbewolkt met wat Cumulus die weliswaar groter en talrijker werd in de loop van de voormiddag. De stapelwolken spreidden zich uit tot Stratocumulus en riepen een weinig hoopgevend déjà vu- gevoel uit België op waar dit soort situaties gewoonlijk door een somber en laaghangend wolkendek wordt gevolgd. Gelukkig kwam het niet zover en werd de uitspreiding tot Stratus en Stratocumulus stopgezet voordat het tot prozac- toestanden kon komen. De opklaringen werden weer breder en spoedig bleef er slechts Cumulus humilis bewolking over. In de hogere regionen van de atmosfeer zagen we wat Cirrus en Cirrostratusbewolking binnendrijven die zich geleidelijk begon uit te breiden. De stapelwolken losten tijdens de avond weer op zodat enkel de sluierbewolking overbleef. Het koelde wel flink af in het stadje Paihia.
Onverwachts toch nog vriendelijk weer met wat Cumulus en Stratocumulusresten. De earthcache die hier 'verborgen' ligt was dankzij de rustige zee meteen ook het eerste succes in het spel Geocaching dat ik tijdens de reis speelde.
De dag begon in grijze en sombere omstandigheden in Paihia met veel Altostratus en Stratus fractus bewolking. Het was echter droog en gelukkig werd de bewolking geleidelijk weer dunner. De koelte bleef wel hangen, en in het zuiden was een een band van heldere, diepblauwe lucht te zien die geleidelijk onze kant opkwam. In het noorden was nog enige tijd de tamelijk scherp begrensde Cirrostratus van de wegtrekkende wolkenband te zien. Er werden Cumuluswolken gevormd die even het vermoeden van op handen zijnde buien lieten rijzen, maar de atmosfeer werd snel stabieler. We konden nu toezien hoe de stapelwolken werden afgeplat (Cumulus humilis) terwijl er langs de bergen Stratus fractus bewolking werd gevormd. Al deze wolkensoorten verdwenen weer naar de avond toe om plaats te maken voor toenemende Cirrostratusbewolking en een paar Altocumulusbanken waarmee we de dag eveneens in Paihia afsloten.
De band van blauwe lucht breidt zich uit en zorgt voor een mooie setting bij het bezoek aan de subtropische regenwouden. Jammer genoeg is nog maar 2% van Nieuw Zeeland bedekt met de oorspronkelije vegetatie die vooral uit kauribomen bestond. Houtkap en het uitzetten van vraatzuchtige possums voor het oogsten van dierenpelzen waren hier debet aan
Eén van de overgebleven kauribomen. Het exemplaar is meer dan 2000 jaar oud en heeft bovenin een heel eigen ecosysteem van epifyten en andere planten. De autoschtone Maori's aanbidden deze boom nog steeds zoals vroeger met zang en dans ook al hebben ze allemaal al een facebook pagina.
We begonnen de dag met veel Cirrostratus en Cirrusbewolking al hing er nog een aangename lentesfeer in Paihia ondanks de koele ochtend. De bewolking werd dikker met flink wat Altostratus erbij, maar plots verschenen er weer opklaringen waaronder Cumuluswolken werden gevormd. Het werd mooi lenteweer bij de rit naar Rotorua, maar het bleef erg koel en de heldere avond zorgde ervoor dat de afkoeling danig werd versneld na zonsondergang.
De lente is opnieuw in het land en zorgt voor leuke lichtinval tussen de boomvarens. Het is vooral door deze bijzondere plant dat de vegetatie er in Nieuw Zeeland zo apart uitziet. Je waant je er echt in een prehistorisch tijdperk en het voelt alsof er elk moment een Tyrannosaurus Rex kan opduiken.
Wat begon met een erg koele ochtend in Rotorua, werd gevolgd door een erg fraaie lentedag met vooral na de middag aangename temperaturen. Er dreef Cirrus en Cirrostratusbewolking binnen en rond de middag waren er ook Altocumulusvelden te zien. Deze losten weer op zonder een bedreiging te vormen voor het fraaie lenteweer. Naar de avond toe kregen we dan weer met dreigende Altostratusbewolking te maken, maar deze loste eveneens weer op zonder verdere gevolgen. De avond verliep dan ook rustig maar opnieuw koel, zeker toen er rond zonsondergang een bries opstak.
De Tuatara, een reptielensoort die al 280 miljoen jaar voorkomt en dus nog ouder is dan de dinosaurussen. Bijzonder is dat zij een derde oog in hun hoofd hebben dat onder hun huid verborgen zit. De wetenschap is er nog niet uit wat de functie ervan is, maar het dient zeker niet om weerkaarten te lezen. (om die foto toch nog on-topic te maken)
Het groene landschap met kabbelende riviertjes en weelderige vegetatie is een watermerk van het vochtige klimaat ook al is het nu al dagen stabiel en droog. Toch kent het land ook woestijnen en onherbergzame sneeuwvlakten.
Hoewel Rotorua omgeven is door talloze vulkanen en bubbelende zwavelmeren, was het de bewolking die er het dreigendst uitzag. Een gebroken Stratocumulusdek tekende zich als pikzwarte wolkencompartimenten in het tegenlicht van de opkomende zon af. De bewolking hoorde bij een koufront dat besloten heeft om werk te maken van een bezoekje aan het noordereiland. De Stratocumulusvelden werden gevolgd door opklaringen en na een tijdje verschenen er golvende lenticularis en undulatus structuren in het luchtruim. Deze werden gevolgd door Stratus fractus bewolking en nieuwe Stratocumulus velden. Het eigenlijke koufront werd gemarkeerd door een buienlijn die de bergruggen enige tijd achter een regengordijn liet verdwijnen. Aan de kust ter hoogte van Napiers gaven Altocumulus castellanusvelden aan dat de lucht er wat onstabiel was en het warme weertype dat er heerste had veel weg van een zwoele zomerdag dat spoedig met onweer zou beslecht worden. Van dit alles kwam echter niets in huis en er hing na een tijdje zelfs een rustgevende stemming die met in warme kleuren oplichtende Stratocumulusvelden haar hoogtepunt bereikte bij zonsondergang. De rest van de avond verliep eveneens rustig in Masterton.
Altocumulus en Stratocumulusvelden bewegen zich langs het koufront in Napiers.
Ideaal weer voor festivals en buitenactiviteiten. In tegenstelling tot Belgen en Nederlanders zoeken Nieuw Zeelanders niet massaal het strand of de buitenlucht op zodra de zon erdoor komt en is het op de openluchtactiviteiten daar meestal geen overrompeling.
Misschien ligt de gevaarlijke zonnestraling aan de basis hiervan: de Aarde staat tijdens de Nieuw Zeelandse zomer het dichtst bij de zon en het gat in de ozonlaag boven de zuidpool is vlakbij. Samen met strooilicht van de omliggende oceanen en besneeuwde bergen zorgt dit voor zeer intense en gevaarlijke straling. Deze is zelfs zo krachtig dat de verf van de auto's letterlijk wordt weggebrand en veel Nieuw Zeelandse auto's zien er uit als dit exemplaar. Het land heeft ook het grootste percentage sterfgevallen door huidkanker van de westerse landen ter wereld.
Terwijl het in België reeds volop herfst is, kwam dit seizoen ook in het Nieuw Zeelandse Masterton even om het hoekje kijken. De dag begon er met mist en laaghangende Stratusbewolking die voor een erg somber plaatje zorgden. Gelukkig was dit maar tijdelijk en zagen we al snel gaatjes verschijnen in de grijze massa. De bewolking ging over in Stratocumulus en er dreven Stratus fractus flarden voorbij. Er was ook ruimte voor opklaringen al bleef de bewolking alles moeiteloos overheersen. Bij het oversteken van een bergpas waarachter zich de stad Wellington bevond, werd het er niet veel beter op en kregen we zelfs te maken met motregen. De bewolking was er alweer overgegaan in Stratus. Plots leek het alsof er magische krachten in het spel waren die het wolkendek als een bezetene in steeds kleinere flardjes scheurden. Daartussen verscheen een diepblauwe lucht en de dag werd aldus in erg vriendelijke omstandigheden afgesloten in Wellington. Hoewel deze stad bekend staat als de winderigste ter wereld was het tamelijk rustig vanavond.
Tussen sombere Stratuswolken en vlagen van motregen door ontvouwt zich een mooi tafereel.
Echt aangenaam werd het echter pas wanneer de bewolking ging breken in Wellington.
Door fohnwerking in de bergen was het in het stadje Blenheim erg warm en zonnig. Er was nauwelijks bewolking te zien en het was wachten tot de late namiddag voordat we Cirrusvelden zagen verschijnen. Tijdens de avond verschenen er ook Altocumulus lenticulariswolken die fel oplichtten in roze kleuren bij zonsondergang. De rest van de avond bleef het droog en relatief zacht.
Prachtig zomerweer maakt haar opwachting bij het betreden van het Zuidereiland met temperaturen die in Blenheim rond 25 graden schommelen door fohnwerking.
Ondanks de heldere start vanochtend kregen we vandaag met veel bewolking en wat regen te maken. Het begon met de ontwikkeling van Cumuluswolken die zich na verloop van tijd in banden gingen schikken die duidelijk door orografische werking werden gevormd (bergruggen). Er ontstonden buien die zich door hun valstrepen lieten verraden en bij Mount Cook kwam het inderdaad tot aanhoudende en tamelijk intense regenval. Na een tijdje kwam het terug tot opklaringen en zagen we terug Cumulusbewolking en golvende undulatusstructuren die zich zeer snel bewogen in de wind. Samen met de besneeuwde bergtoppen zorgde dit voor een betoverend uitzicht. We eindigden de dag met brede opklaringen in het dorpje Omaraha.
Cumulusbanden die later een onderbreking van het mooie lenteweer zouden inluiden.
Er verschijnt ook lenticularis bewolking. De bergruggen zouden dit gedeelte van het land echter droog houden, de vegetatie getuigt er van een woestijnachtig klimaat.
Koud, droog maar zonnig weer bij Lake Pukaki
De lente is in het land, de sneeuw verderop trekt er zich echter weinig van aan.
De wereldberoemde Church of the Lonely Shepherd trotseert moedig het ruwe bergklimaat. Vandaag is het er echter aangenaam lenteweer.
Toenemende bewolking boven de bergen
De eerste regengordijnen. Opvallend is het ontbreken van aambeeldbewolking waardoor deze buien uit het niets lijken op te duiken. Plotse weersveranderingen hebben dan ook al 170 mensenlevens geëist van onvoorbereide bergwandelaars.
In het oosten was vanochtend een band van wegtrekkende Altostratusbewolking te zien. In het westen was dan weer Cumulusbewolking te zien die zich in een fraaie, diepblauwe lucht aftekende. Er werd Altocumulus lenticularis bewolking gevormd en binnen de kortste keren wemelde het van golvende undulatus structuren in de bewolking. Natuurlijk was dit een teken dat er iets op til was en in de late namiddag zagen we inderdaad hoe de hemel donker en dreigend werd in het stadje Dunedin. Plots stak er een krachtige stormwind op en de aangename zomerwarmte die er eerst nog hing werd in een mum van tijd verdreven. Het kwik daalde van 25 graden naar 13 in minder dan vijf minuten tijd. Het was eerst nog droog maar uiteindelijk kwam het er tot lichte regen. De wind ging er tijdens de avond weer uit zodat we in rustige maar veel koelere omstandigheden konden afsluiten.
Mooie lenticulariswolken waardoor Maori's dit het Land van de Lange Witte Wolk hebben genoemd: Aotearoa
Hoe mooi het er ook mag uitzien, de weersverandering die ons daarna in enkele minuten van 25 naar 13 graden bracht was minder aangenaam.
We bevonden ons nog steeds in de polaire luchtmassa die gisteren in Dunedin over ons is uitgevloeid. Er hingen stapelwolken terwijl er in het oosten een band van Altocumulus te zien was. Dit was ongetwijfeld nog afkomstig van het wegtrekkende koufront. Bij de verdere tocht naar het zuiden kregen we al snel Cumulonimbus bewolking in het vizier en de bijhorende buien maakten kort daarna hun opwachting. Dit waren aanvankelijk regenbuien maar ter hoogte van het stadje Gore kwam het tot intense sneeuw en smeltende sneeuw terwijl we toch maar een paar honderd meter boven zeeniveau zaten. De buien gingen over in meer continue regen en de zon liet het dus afweten. Doch plots verdwenen de wolken en kwamen we in brede opklaringen terecht zodat we de dag alsnog in fraaie omstandigheden konden afsluiten in Te Anau.
Tulpen en narcissen in november: het kan allemaal in Nieuw Zeeland. Met Haloween aan verse pompoenen geraken is echter minder evident.
Het was vanochtend uitzonderlijk koud met rijp en ijsvorming in de jungle rond Milford Sound. Een erg late vorstprik voor Nieuw Zeelandse normen en de schade aan tuinbouwgewassen liep op tot bijna een half miljoen euro. De sfeervolle witte ochtendlandschappen deden weinig van dit leed vermoeden en er volgde een mooie lentedag met kleine stapelwolkjes die gevormd werden. Ondanks hun beperkte omvang werden ze erg talrijk en in de bergen waren er zelfs valstrepen onder te zien. Er was nochtans geen aambeeldbewolking te zien die je normaal bij buienwolken zou verwachten en het wolkendek boven die valstrepen oogde ook erg dun en onschuldig. In Te Anau zagen we dan weer hoe zich tijdens de avond felle buien ontwikkelden in de bergen, welke pal onze richting uitkwamen. Maar gelukkig zaten we aan de lijzijde van de bergen waardoor de buien door lijwerking oplosten voor ze ons bereikten. Er vielen slechts af en toe een paar verdwaalde regendruppels waarna een rustige maar frisse avond volgde.
Het land herademt in verwarmende lentekleuren nadat de rijp is gesmolten. Let ook op de groene kleuren tegenover de bergfoto's hierboven: deze foto is aan de kant van de westkust genomen waar veel meer neerslag valt dan in het oosten.
Wat klopt er niet aan deze foto? Tip: de bovenkant van mijn camera was nat.
Ruige bergtoppen bij de ingang van de beruchte en gevreesde Homers Tunnel
Milford sound, het uithangbord van Nieuw Zeeland dat op zowat iedere reisbrochure over dit land prijkt. Deze foto is in de tegengestelde richting genomen waardoor je het typische landschap toch niet herkent.
Met een gemiddelde jaarlijkse neerslag van rond de 8.000 liter en in sommige jaren zelfs tot 14.500 liter is dit het ultieme walhalla voor de regenliefhebbers. Bij zo'n klimaat kunnen watervallen natuurlijk niet ontbreken en zijn de pluviometers oversized.
Deze waterval krijgt door de krachtige wind niet eens de kans om naar beneden te komen. Ik vraag me af wat er gebeurt als dit dagen aan een stuk zo blijft en de wind dan opeens gaat liggen?
De wind komt nu uit de andere richting waardoor het kletsnatte Milford Sound nu even van de woestijnachtige weerscondities uit het oosten geniet. De wolken worden er door lijwerking aangevreten en het blijft droog en zonnig.
De ochtend verliep koel met een paar Stratocumulusbanken in Te Anau. Deze werden snel talrijker en er volgden een paar buien. Boven 300 meter waren dit kennelijk sneeuwbuien getuige het maagdelijke sneeuwdek dat op de heuvels werd gevormd. Ter hoogte van Queenstown knapte het weer plotseling op met opklaringen en redelijk wat zonneschijn. Wel bleef het erg winderig en zagen we de schuimende golven van het meer op de kust van het stadje inbeuken. De avond verliep door de lage temperaturen dan ook in kille en gure omstandigheden en daar kon de prachtige zonsondergang met knaloranje oplichtende Stratocumulusvelden maar weinig aan veranderen.
Door de krachtige wind lijkt lake Wanaka wel een zee maar het is slechts een bergmeer. Bijzonder is dat het waterniveau elke zes minuten een vijftal centimeter stijgt en weer daalt door de werking van windpatronen en luchtdrukverschillen in de bergen. Legendes van de oorspronkelijke Maori's willen dat het op en neer gaan van het water komt door de ademhaling van één van de oermonsters die Nieuw Zeeland hebben geschapen, en nu in een diepe slaap onder het meer ligt.
We kregen vandaag met fraai lenteweer te maken maar voor het zover was moesten we een frisse ochtend trotseren. Tegen de middag dreef er Cirrusbewolking voorbij die echter onschuldig bleek te zijn. Boven de bergtoppen werden er stapelwolken gevormd die het tot zonsondergang volhielden. Een belangrijke weersverandering tegenover gisteren is het grotendeels wegvallen van de wind die het nu slechts bij een bescheiden briesje hield zodat er in tegenstelling tot toen geen golven met schuimtoppen meer te zien waren. Het was ook iets warmer al bleef het uit de zon erg kil aanvoelen. Er volgde een rustige en koele avond.
De weerscondities zijn een stuk rustiger en er is nog nauwelijks deining in het water zichtbaar. De ontluikende natuur straale één en al lentesfeer uit... en dat in november!
De dag begon helder in Queenstown en naar de middag toe werden er boven de bergen Cumuluswolkjes gevormd. Deze werden groter en talrijker terwijl er na verloop van tijd Cirrus densus werd gevormd. Aan de andere kant van de bergketen kwam het ter hoogte van de Fox glacier tot plotse regenbuien die door opstijgende lucht aan de bergflank werden in stand gehouden. Erg typerend voor deze situatie was de heldere, diepblauwe lucht boven zee die schijnbaar ter plaatse bleef hangen. Tijdens de avond nam de thermiek af en zakten de stapelwolken in elkaar waardoor we de dag in rustige en droge omstandigheden eindigden.
De eerste stapelwolken die toen nog onschuldig leken maar uiteindelijk de activiteiten en het bezoek aan de Fox Glacier letterlijk in het water lieten vallen.
De dag begon met helder weer in Mount Cook national park. Het duurde echter niet lang voor er Stratocumulusvelden verschenen die snel talrijker en groter werden. Maar plots ontwikkelden de wolken zich niet meer verder waardoor het rustig, droog en aangenaam lenteweer bleef. Bij de oversteek van Arthurs Pas nam de bewolking weer af en aan de andere zijde van de bergrug was het alweer helder. De rest van de dag bleef het helder al waren er zelfs vanuit Christchurch Cumuluswolken te zien die boven de bergtoppen hingen. Bij zonsondergang verscheen er vanuit het zuidwesten Cirrusbewolking.
Even paniek toen er Stratocumulusbewolking binnendreef die de helicoptervlucht in het honderd dreigde te laten lopen nadat gisteren ook al de wandeling naar de gletsjer werd afgelast.
Het weer knapte daarna plots weer op ...
...en daar stonden we dan in een eindeloze wereld van sneeuw en ijs.
Perfect winterweer zoals het hoort. Maar ssst, niet verder vertellen dat ik die woorden gezegd/geschreven heb want mijn exotische planten mogen dat niet weten!
De winterzon die eigenlijk de lentezon is en bij ons de herfstzon. Je waant je in deze omgeving in het midden van Antarctica en toch voelt het niet koud of guur aan.
Eerste deel van de helicoptervlucht tot aan de landing in de sneeuw. Helaas waren de ruiten aangedampt in het begin en komen mijn talenten als cameraman niet meteen in aanmerking voor een oscarnominatie.
De terugvlucht van begin tot einde. Vooral het begin waarbij we rakelings boven de sneeuwvlakte scheerden en plots boven een honderden meters diep ravijn hingen was adembenemend.
De dag begon helder en veelbelovend in Christchurch al was het tijdens de ochtend aan de frisse kant. De lucht kleurde diepblauw en we kregen pas tegen de middag wat Cumulus en Stratocumulusbewolking te zien boven de bergtoppen in het westen. Bij de terugvlucht naar België bleek er achter de bergketen een regenzone klaar te liggen die Nieuw Zeeland al snel achter een gordijn van Altostratus en Altocumulusbewolking liet verdwijnen. De rest van de vlucht werd gekenmerkt door veel Stratocumulus en Altocumulusvelden boven zee, om uiteindelijk met een onweer in Sydney te eindigen waarbij het luchtverkeer danig in de war werd gestuurd. De vlucht naar Singapore begon onder rustige omstandigheden met slechts Cirruswolken en een paar Stratocumulus castellanus veldjes. Op een paar plassen na wees niets nog op het onweer dat hier heeft toegeslagen. Na de oversteek van de Blue Mountains bleef er enkel Cirrus over die erg dicht was en soms voor flink wat turbulentie zorgde. Het landschap werd er regelmatig door aan het oog onttrokken. Langzaam maar zeker werd het aandeel van de Cirrusbewolking kleiner en er volgde een sfeervolle zonsondergang in het zuiden van het land.
Er zijn nog veel restanten van de aardbeving te zien in Christchurch. Veel mensen hebben de stad voor goed verlaten na deze feiten en hun huizen zullen nog jaren in deze toestand blijven staan. Toch is het meeste al heropgebouwd. Een dergelijke aardbeving zou een land als België voorgoed lam leggen daar het er door de administratieve rompslomp al een jaar duurt om een kapot verkeerslicht te vervangen.
Veel bouwwerken uit de koloniale tijd zijn helaas verloren gegaan waardoor de stad veel van haar archeologische waarde kwijt is geraakt. Met restauraties probeert men echter zoveel mogelijk in de oorspronkelijke staat terug te brengen.
Nadat de laatste Cirruswolken verdwenen boven het noordwesten van zuid Australie, kwamen we in helder weer terecht dat kennelijk gepaard ging met droogte en hitte. Een kleine tweehonderd kilometer van Ayers Rock kwam het immers tot felle bosbranden die bij duisternis zeer goed zichtbaar waren vanuit de lucht. Opvallend hierbij was dat het vuur zich in een lange lijn schikte terwijl er achter die lijn hier en daar nog kleine brandjes zichtbaar waren. Verder naar het noordwesten kwamen we nog een kleine bosbrand tegen die gevolgd werd door een zeer grote brand niet zo ver ten zuidoosten van Derby. Boven zee bleef het rustig en we kregen de eerste bewolking pas boven Bali te zien in de vorm van flinke stapelwolken waarvan de contouren door de verlichte steden eronder goed zichtbaar waren. Ten oosten van Sumatra kwam het tot onweer op afstand met een eerder lage bliksemintensiteit. Bij de landing in Singapore was het niettemin weer rustig. De aansluitende vlucht naar Londen begon rustig maar zodra we net ten westen van Phuket hingen, kwam het tot zwaar onweer dat voor nabije bliksemschichten en flinke turbulentie zorgde. Het onweer was echter verrassend snel uit het zicht verdwenen en het bleef rustig tot in het noordwesten van India waar de dag in Belgische tijd ten einde liep.
Eén van de bosbranden in Australië. De camera filmt niet zo goed in de duisternis, maar in werkelijkheid zag het er zeer indrukwekkend uit, en beangstigend wanneer je je de beelden van brandende huizen, vluchtende mensen en dieren voor de geest haalt.
De nieuwe dag begon boven het noordwesten van India waar een rustig en helder weertype heerste. Pas voorbij de Kaspische zee kwam het tot turbulentie, maar de bewolking was door de duisternis moeilijk te herkennen als die er al was. Bij de eerste schemering kwam Nederland in zicht waar veel Stratus en Stratocumuluswolken hingen. Er heerste een zwaarbewolkt tot betrokken weertype. Vlak voor Londen verschenen er meer opklaringen die wellicht het werk waren van het koufront wat verderop. Dit zorgde bij de landing opnieuw voor betrokken en grijs weer met regen. De terugvlucht naar België begon eveneens met betrokken en regenachtig weer maar spoedig zaten we weer voor het koufront en hing er Stratusbewolking met daarboven Altostratus en in het westen de scherp begrensde wolkenmuur van het koufront waar we net zijn 'uitgevlogen'. De Stratusbewolking was ook scherp begrensd waardoor het aan de Belgische kust helder was, vermoedelijk door stijgstromen van de naderende regenzone die de bewolking deed oplossen. Verder landinwaarts nam dit effect snel af en zagen we al snel Stratocumulusvelden met wat verderop gesloten Stratusbewolking. Dit zorgde voor grijs en somber weer tijdens de landing waarbij we twee dunne wolkenlangen doorboorden. Ondanks het als erg dun ervaren wolkendek bij de landing viel er lichte motregen.
Tot slot nog een teaserfilmpje om degenen die nog twijfelen over de streep te trekken voor een reis naar Nieuw Zeeland:
Tja, had ik meer tijd en het materiaal gehad (zo'n camerarig) had ik leuke timelapses kunnen maken zoals deze hier:
20 oktober
De dag begon grijs en somber maar het was aangenaam zacht bij temperaturen die niet beneden 14,1 graden zijn gezakt. Het sombere weertype bleef standhouden maar bij de vlucht naar Londen bleek deze wolkenmassa toch nog interessante eigenschappen te bezitten. Ze was immers opgebouwd uit verschillende lagen die vooral prachtig oogden nadat we boven de onderste laag waren uitgestegen. De onderste laag bestond uit Stratusbewolking terwijl daarboven drie lagen Altocumulus zweefden met op grote hoogte Cirrus en Cirrostratus. Het koufront bevond zich ergens ter hoogte van Londen en zorgde voor dikkere wolkenmassa's die het echter interessant konden houden door de voortdurende verandering van lichtinval en kleur bij het doorvliegen van de stapelwolken die in de koufrontbewolking zaten ingebed. Londen bleek zich net aan de achterkant van het front te bevinden en aan de westelijke horizon waren nog net de opklaringen te zien van de polaire lucht verderop. Vanuit het zuiden kwamen later op de avond echter buien aanzetten waardoor de dag er erg nat eindigde.
Sommigen herinneren zich nog het saaie, grijze maar zachte weer op zaterdag 20 oktober na die 'zandregens'. Hierin zijn we opgestegen en verrassend genoeg had de bewolking een zeer interessante structuur die uit maarliefst vier lagen en de bovenliggende Cirrus bestond.
21 oktober
Bij het opstijgen richting Singapore zaten we meteen in de wolken waaruit de regen nog steeds met bakken naar beneden kwam. Het waren echter voor lange tijd de laatste wolken want vanaf de grens tussen Nederland en Duitsland werd het helder. Een wat onstabielere luchtmassa zorgde in het oosten van Polen voor turbulentie waarna de rust weerkeerde met prachtig nazomerweer boven het midden-oosten. Boven de golf van Bengalen maakten de eerste (kleine) buien hun opwachting en hun grote broertjes maakten het mooie weer boven het zuiden van Thailand. De landing in Singapore verliep bij lichte regen al was het op deze locatie zelf droog met enkel in de verte buienwolken. Het luchtruim zat echter volgesmeerd met Cirrus densus en Altostratus.
Eén van de talloze tropische onweersbuien, dit exemplaar bevond zich aan de ingang van de Straat van Malacca boven zee op Maleisisch grondgebied en werd gefilmd vanuit de Airbus A380 van Qantas. Op de camera in de staart van het vliegtuig zag je bij het doorvliegen van de aambeeldbewolking sneeuw neerslaan maar de resolutie was te laag om daar een duidelijk filmpje van te maken.
22 oktober
De vlucht van Singapore naar Sydney verliep erg rustig met restanten van buienwolken in Singapore en vooral opklaringen en grotendeels helder weer ten zuiden ervan. Het Australische vasteland kwam samen met Stratocumulusvelden in zicht die sterk gebroken waren en enkel dankzij het stadslicht van Darwin konden herkend worden. In Sydney troffen we dan weer brede opklaringen aan met Cumulus en Stratocumulusbewolking die zich vooral achter de Blue Mountains en boven zee leken op te houden. De daglichtperiode begon daar dan ook met fraai lenteweer met wat Cumulus en Stratocumulusbewolking die zich tegen een diepblauwe lucht aftekenden. Er was echter maar amper tijd om deze zin neer te shrijven/in te typen of er kwam een enorme wolkenmuur opzetten die al het mooie lenteweer in één uithaal van tafel veegde. Er viel wat lichte regen en we kwamen in somber en kil weer terecht. Ook de vlucht naar Auckland viel ten prooi aan wolkentroep die zowat de volledige Tasmaanse zee bedekte en voornamelijk uit Stratocumulus en Cumulus bestond. In Auckland troffen we Altostratusbewolking aan waar een waterig zonnetje doorheen priemde. Het was droog en er dreven vormeloze Stratus fractus wolken voorbij. Na zonsondergang ging het er flink regenen waardoor het verblijf in Nieuw Zeeland op herfstachtige wijze begonnen is.
23 oktober
Het was vanochtend grijs en somber in Auckland en het leek alsof we ons gewoon weer in België bevonden. Er viel af en toe motregen en de temperaturen waren aan de lage kant met een vijftiental graden. De bewolking ging gelukkig over in Stratocumulus en er ontstonden opklaringen. Na verloop van tijd bleef er Stratus fractus over en dreef er Cirrusbewolking voorbij op grote hoogte. De wolkenflarden gingen over in mooiweerswolkjes terwijl de Cirrus gezelschap kreeg van dichtere Cirrostratussluiers die later weer uitrafelden. Tegen zonsondergang bleef er enkel wat Cirrusbewolking over en er volgde een lichtbewolkte en droge avond.
De lente komt alsnog om het hoekje kijken en de vogels schieten in actie. Deze Tui is endemisch en er is een Nieuw Zeelands bier naar genoemd dat helaas niet beter is dan het wereldberoemde bier in de groene blikjes met rode ster. Voor wie Nieuw Zeeland bezoekt raad ik Black Mac aan: een topbier voor de kenner die meer wil.
24 oktober
Hoewel de voorspellingen er min of meer hopeloos uitzagen voor wat betreft mooi weer in Nieuw Zeeland, werden we vanochtend opgewacht door een vriendelijke lentezon. Het was lichtbewolkt met wat Cumulus die weliswaar groter en talrijker werd in de loop van de voormiddag. De stapelwolken spreidden zich uit tot Stratocumulus en riepen een weinig hoopgevend déjà vu- gevoel uit België op waar dit soort situaties gewoonlijk door een somber en laaghangend wolkendek wordt gevolgd. Gelukkig kwam het niet zover en werd de uitspreiding tot Stratus en Stratocumulus stopgezet voordat het tot prozac- toestanden kon komen. De opklaringen werden weer breder en spoedig bleef er slechts Cumulus humilis bewolking over. In de hogere regionen van de atmosfeer zagen we wat Cirrus en Cirrostratusbewolking binnendrijven die zich geleidelijk begon uit te breiden. De stapelwolken losten tijdens de avond weer op zodat enkel de sluierbewolking overbleef. Het koelde wel flink af in het stadje Paihia.
Onverwachts toch nog vriendelijk weer met wat Cumulus en Stratocumulusresten. De earthcache die hier 'verborgen' ligt was dankzij de rustige zee meteen ook het eerste succes in het spel Geocaching dat ik tijdens de reis speelde.
25 oktober
De dag begon in grijze en sombere omstandigheden in Paihia met veel Altostratus en Stratus fractus bewolking. Het was echter droog en gelukkig werd de bewolking geleidelijk weer dunner. De koelte bleef wel hangen, en in het zuiden was een een band van heldere, diepblauwe lucht te zien die geleidelijk onze kant opkwam. In het noorden was nog enige tijd de tamelijk scherp begrensde Cirrostratus van de wegtrekkende wolkenband te zien. Er werden Cumuluswolken gevormd die even het vermoeden van op handen zijnde buien lieten rijzen, maar de atmosfeer werd snel stabieler. We konden nu toezien hoe de stapelwolken werden afgeplat (Cumulus humilis) terwijl er langs de bergen Stratus fractus bewolking werd gevormd. Al deze wolkensoorten verdwenen weer naar de avond toe om plaats te maken voor toenemende Cirrostratusbewolking en een paar Altocumulusbanken waarmee we de dag eveneens in Paihia afsloten.
De band van blauwe lucht breidt zich uit en zorgt voor een mooie setting bij het bezoek aan de subtropische regenwouden. Jammer genoeg is nog maar 2% van Nieuw Zeeland bedekt met de oorspronkelije vegetatie die vooral uit kauribomen bestond. Houtkap en het uitzetten van vraatzuchtige possums voor het oogsten van dierenpelzen waren hier debet aan
Eén van de overgebleven kauribomen. Het exemplaar is meer dan 2000 jaar oud en heeft bovenin een heel eigen ecosysteem van epifyten en andere planten. De autoschtone Maori's aanbidden deze boom nog steeds zoals vroeger met zang en dans ook al hebben ze allemaal al een facebook pagina.
26 oktober
We begonnen de dag met veel Cirrostratus en Cirrusbewolking al hing er nog een aangename lentesfeer in Paihia ondanks de koele ochtend. De bewolking werd dikker met flink wat Altostratus erbij, maar plots verschenen er weer opklaringen waaronder Cumuluswolken werden gevormd. Het werd mooi lenteweer bij de rit naar Rotorua, maar het bleef erg koel en de heldere avond zorgde ervoor dat de afkoeling danig werd versneld na zonsondergang.
De lente is opnieuw in het land en zorgt voor leuke lichtinval tussen de boomvarens. Het is vooral door deze bijzondere plant dat de vegetatie er in Nieuw Zeeland zo apart uitziet. Je waant je er echt in een prehistorisch tijdperk en het voelt alsof er elk moment een Tyrannosaurus Rex kan opduiken.
27 oktober
Wat begon met een erg koele ochtend in Rotorua, werd gevolgd door een erg fraaie lentedag met vooral na de middag aangename temperaturen. Er dreef Cirrus en Cirrostratusbewolking binnen en rond de middag waren er ook Altocumulusvelden te zien. Deze losten weer op zonder een bedreiging te vormen voor het fraaie lenteweer. Naar de avond toe kregen we dan weer met dreigende Altostratusbewolking te maken, maar deze loste eveneens weer op zonder verdere gevolgen. De avond verliep dan ook rustig maar opnieuw koel, zeker toen er rond zonsondergang een bries opstak.
De Tuatara, een reptielensoort die al 280 miljoen jaar voorkomt en dus nog ouder is dan de dinosaurussen. Bijzonder is dat zij een derde oog in hun hoofd hebben dat onder hun huid verborgen zit. De wetenschap is er nog niet uit wat de functie ervan is, maar het dient zeker niet om weerkaarten te lezen. (om die foto toch nog on-topic te maken)
Het groene landschap met kabbelende riviertjes en weelderige vegetatie is een watermerk van het vochtige klimaat ook al is het nu al dagen stabiel en droog. Toch kent het land ook woestijnen en onherbergzame sneeuwvlakten.
28 oktober
Hoewel Rotorua omgeven is door talloze vulkanen en bubbelende zwavelmeren, was het de bewolking die er het dreigendst uitzag. Een gebroken Stratocumulusdek tekende zich als pikzwarte wolkencompartimenten in het tegenlicht van de opkomende zon af. De bewolking hoorde bij een koufront dat besloten heeft om werk te maken van een bezoekje aan het noordereiland. De Stratocumulusvelden werden gevolgd door opklaringen en na een tijdje verschenen er golvende lenticularis en undulatus structuren in het luchtruim. Deze werden gevolgd door Stratus fractus bewolking en nieuwe Stratocumulus velden. Het eigenlijke koufront werd gemarkeerd door een buienlijn die de bergruggen enige tijd achter een regengordijn liet verdwijnen. Aan de kust ter hoogte van Napiers gaven Altocumulus castellanusvelden aan dat de lucht er wat onstabiel was en het warme weertype dat er heerste had veel weg van een zwoele zomerdag dat spoedig met onweer zou beslecht worden. Van dit alles kwam echter niets in huis en er hing na een tijdje zelfs een rustgevende stemming die met in warme kleuren oplichtende Stratocumulusvelden haar hoogtepunt bereikte bij zonsondergang. De rest van de avond verliep eveneens rustig in Masterton.
Altocumulus en Stratocumulusvelden bewegen zich langs het koufront in Napiers.
Ideaal weer voor festivals en buitenactiviteiten. In tegenstelling tot Belgen en Nederlanders zoeken Nieuw Zeelanders niet massaal het strand of de buitenlucht op zodra de zon erdoor komt en is het op de openluchtactiviteiten daar meestal geen overrompeling.
Misschien ligt de gevaarlijke zonnestraling aan de basis hiervan: de Aarde staat tijdens de Nieuw Zeelandse zomer het dichtst bij de zon en het gat in de ozonlaag boven de zuidpool is vlakbij. Samen met strooilicht van de omliggende oceanen en besneeuwde bergen zorgt dit voor zeer intense en gevaarlijke straling. Deze is zelfs zo krachtig dat de verf van de auto's letterlijk wordt weggebrand en veel Nieuw Zeelandse auto's zien er uit als dit exemplaar. Het land heeft ook het grootste percentage sterfgevallen door huidkanker van de westerse landen ter wereld.
29 oktober
Terwijl het in België reeds volop herfst is, kwam dit seizoen ook in het Nieuw Zeelandse Masterton even om het hoekje kijken. De dag begon er met mist en laaghangende Stratusbewolking die voor een erg somber plaatje zorgden. Gelukkig was dit maar tijdelijk en zagen we al snel gaatjes verschijnen in de grijze massa. De bewolking ging over in Stratocumulus en er dreven Stratus fractus flarden voorbij. Er was ook ruimte voor opklaringen al bleef de bewolking alles moeiteloos overheersen. Bij het oversteken van een bergpas waarachter zich de stad Wellington bevond, werd het er niet veel beter op en kregen we zelfs te maken met motregen. De bewolking was er alweer overgegaan in Stratus. Plots leek het alsof er magische krachten in het spel waren die het wolkendek als een bezetene in steeds kleinere flardjes scheurden. Daartussen verscheen een diepblauwe lucht en de dag werd aldus in erg vriendelijke omstandigheden afgesloten in Wellington. Hoewel deze stad bekend staat als de winderigste ter wereld was het tamelijk rustig vanavond.
Tussen sombere Stratuswolken en vlagen van motregen door ontvouwt zich een mooi tafereel.
Echt aangenaam werd het echter pas wanneer de bewolking ging breken in Wellington.
30 oktober
Door fohnwerking in de bergen was het in het stadje Blenheim erg warm en zonnig. Er was nauwelijks bewolking te zien en het was wachten tot de late namiddag voordat we Cirrusvelden zagen verschijnen. Tijdens de avond verschenen er ook Altocumulus lenticulariswolken die fel oplichtten in roze kleuren bij zonsondergang. De rest van de avond bleef het droog en relatief zacht.
Prachtig zomerweer maakt haar opwachting bij het betreden van het Zuidereiland met temperaturen die in Blenheim rond 25 graden schommelen door fohnwerking.
31 oktober
Ondanks de heldere start vanochtend kregen we vandaag met veel bewolking en wat regen te maken. Het begon met de ontwikkeling van Cumuluswolken die zich na verloop van tijd in banden gingen schikken die duidelijk door orografische werking werden gevormd (bergruggen). Er ontstonden buien die zich door hun valstrepen lieten verraden en bij Mount Cook kwam het inderdaad tot aanhoudende en tamelijk intense regenval. Na een tijdje kwam het terug tot opklaringen en zagen we terug Cumulusbewolking en golvende undulatusstructuren die zich zeer snel bewogen in de wind. Samen met de besneeuwde bergtoppen zorgde dit voor een betoverend uitzicht. We eindigden de dag met brede opklaringen in het dorpje Omaraha.
Cumulusbanden die later een onderbreking van het mooie lenteweer zouden inluiden.
Er verschijnt ook lenticularis bewolking. De bergruggen zouden dit gedeelte van het land echter droog houden, de vegetatie getuigt er van een woestijnachtig klimaat.
Koud, droog maar zonnig weer bij Lake Pukaki
De lente is in het land, de sneeuw verderop trekt er zich echter weinig van aan.
De wereldberoemde Church of the Lonely Shepherd trotseert moedig het ruwe bergklimaat. Vandaag is het er echter aangenaam lenteweer.
Toenemende bewolking boven de bergen
De eerste regengordijnen. Opvallend is het ontbreken van aambeeldbewolking waardoor deze buien uit het niets lijken op te duiken. Plotse weersveranderingen hebben dan ook al 170 mensenlevens geëist van onvoorbereide bergwandelaars.
1 november
In het oosten was vanochtend een band van wegtrekkende Altostratusbewolking te zien. In het westen was dan weer Cumulusbewolking te zien die zich in een fraaie, diepblauwe lucht aftekende. Er werd Altocumulus lenticularis bewolking gevormd en binnen de kortste keren wemelde het van golvende undulatus structuren in de bewolking. Natuurlijk was dit een teken dat er iets op til was en in de late namiddag zagen we inderdaad hoe de hemel donker en dreigend werd in het stadje Dunedin. Plots stak er een krachtige stormwind op en de aangename zomerwarmte die er eerst nog hing werd in een mum van tijd verdreven. Het kwik daalde van 25 graden naar 13 in minder dan vijf minuten tijd. Het was eerst nog droog maar uiteindelijk kwam het er tot lichte regen. De wind ging er tijdens de avond weer uit zodat we in rustige maar veel koelere omstandigheden konden afsluiten.
Mooie lenticulariswolken waardoor Maori's dit het Land van de Lange Witte Wolk hebben genoemd: Aotearoa
Hoe mooi het er ook mag uitzien, de weersverandering die ons daarna in enkele minuten van 25 naar 13 graden bracht was minder aangenaam.
2 november
We bevonden ons nog steeds in de polaire luchtmassa die gisteren in Dunedin over ons is uitgevloeid. Er hingen stapelwolken terwijl er in het oosten een band van Altocumulus te zien was. Dit was ongetwijfeld nog afkomstig van het wegtrekkende koufront. Bij de verdere tocht naar het zuiden kregen we al snel Cumulonimbus bewolking in het vizier en de bijhorende buien maakten kort daarna hun opwachting. Dit waren aanvankelijk regenbuien maar ter hoogte van het stadje Gore kwam het tot intense sneeuw en smeltende sneeuw terwijl we toch maar een paar honderd meter boven zeeniveau zaten. De buien gingen over in meer continue regen en de zon liet het dus afweten. Doch plots verdwenen de wolken en kwamen we in brede opklaringen terecht zodat we de dag alsnog in fraaie omstandigheden konden afsluiten in Te Anau.
Tulpen en narcissen in november: het kan allemaal in Nieuw Zeeland. Met Haloween aan verse pompoenen geraken is echter minder evident.
3 november
Het was vanochtend uitzonderlijk koud met rijp en ijsvorming in de jungle rond Milford Sound. Een erg late vorstprik voor Nieuw Zeelandse normen en de schade aan tuinbouwgewassen liep op tot bijna een half miljoen euro. De sfeervolle witte ochtendlandschappen deden weinig van dit leed vermoeden en er volgde een mooie lentedag met kleine stapelwolkjes die gevormd werden. Ondanks hun beperkte omvang werden ze erg talrijk en in de bergen waren er zelfs valstrepen onder te zien. Er was nochtans geen aambeeldbewolking te zien die je normaal bij buienwolken zou verwachten en het wolkendek boven die valstrepen oogde ook erg dun en onschuldig. In Te Anau zagen we dan weer hoe zich tijdens de avond felle buien ontwikkelden in de bergen, welke pal onze richting uitkwamen. Maar gelukkig zaten we aan de lijzijde van de bergen waardoor de buien door lijwerking oplosten voor ze ons bereikten. Er vielen slechts af en toe een paar verdwaalde regendruppels waarna een rustige maar frisse avond volgde.
Het land herademt in verwarmende lentekleuren nadat de rijp is gesmolten. Let ook op de groene kleuren tegenover de bergfoto's hierboven: deze foto is aan de kant van de westkust genomen waar veel meer neerslag valt dan in het oosten.
Wat klopt er niet aan deze foto? Tip: de bovenkant van mijn camera was nat.
Ruige bergtoppen bij de ingang van de beruchte en gevreesde Homers Tunnel
Milford sound, het uithangbord van Nieuw Zeeland dat op zowat iedere reisbrochure over dit land prijkt. Deze foto is in de tegengestelde richting genomen waardoor je het typische landschap toch niet herkent.
Met een gemiddelde jaarlijkse neerslag van rond de 8.000 liter en in sommige jaren zelfs tot 14.500 liter is dit het ultieme walhalla voor de regenliefhebbers. Bij zo'n klimaat kunnen watervallen natuurlijk niet ontbreken en zijn de pluviometers oversized.
Deze waterval krijgt door de krachtige wind niet eens de kans om naar beneden te komen. Ik vraag me af wat er gebeurt als dit dagen aan een stuk zo blijft en de wind dan opeens gaat liggen?
De wind komt nu uit de andere richting waardoor het kletsnatte Milford Sound nu even van de woestijnachtige weerscondities uit het oosten geniet. De wolken worden er door lijwerking aangevreten en het blijft droog en zonnig.
4 november
De ochtend verliep koel met een paar Stratocumulusbanken in Te Anau. Deze werden snel talrijker en er volgden een paar buien. Boven 300 meter waren dit kennelijk sneeuwbuien getuige het maagdelijke sneeuwdek dat op de heuvels werd gevormd. Ter hoogte van Queenstown knapte het weer plotseling op met opklaringen en redelijk wat zonneschijn. Wel bleef het erg winderig en zagen we de schuimende golven van het meer op de kust van het stadje inbeuken. De avond verliep door de lage temperaturen dan ook in kille en gure omstandigheden en daar kon de prachtige zonsondergang met knaloranje oplichtende Stratocumulusvelden maar weinig aan veranderen.
Door de krachtige wind lijkt lake Wanaka wel een zee maar het is slechts een bergmeer. Bijzonder is dat het waterniveau elke zes minuten een vijftal centimeter stijgt en weer daalt door de werking van windpatronen en luchtdrukverschillen in de bergen. Legendes van de oorspronkelijke Maori's willen dat het op en neer gaan van het water komt door de ademhaling van één van de oermonsters die Nieuw Zeeland hebben geschapen, en nu in een diepe slaap onder het meer ligt.
5 november
We kregen vandaag met fraai lenteweer te maken maar voor het zover was moesten we een frisse ochtend trotseren. Tegen de middag dreef er Cirrusbewolking voorbij die echter onschuldig bleek te zijn. Boven de bergtoppen werden er stapelwolken gevormd die het tot zonsondergang volhielden. Een belangrijke weersverandering tegenover gisteren is het grotendeels wegvallen van de wind die het nu slechts bij een bescheiden briesje hield zodat er in tegenstelling tot toen geen golven met schuimtoppen meer te zien waren. Het was ook iets warmer al bleef het uit de zon erg kil aanvoelen. Er volgde een rustige en koele avond.
De weerscondities zijn een stuk rustiger en er is nog nauwelijks deining in het water zichtbaar. De ontluikende natuur straale één en al lentesfeer uit... en dat in november!
6 november
De dag begon helder in Queenstown en naar de middag toe werden er boven de bergen Cumuluswolkjes gevormd. Deze werden groter en talrijker terwijl er na verloop van tijd Cirrus densus werd gevormd. Aan de andere kant van de bergketen kwam het ter hoogte van de Fox glacier tot plotse regenbuien die door opstijgende lucht aan de bergflank werden in stand gehouden. Erg typerend voor deze situatie was de heldere, diepblauwe lucht boven zee die schijnbaar ter plaatse bleef hangen. Tijdens de avond nam de thermiek af en zakten de stapelwolken in elkaar waardoor we de dag in rustige en droge omstandigheden eindigden.
De eerste stapelwolken die toen nog onschuldig leken maar uiteindelijk de activiteiten en het bezoek aan de Fox Glacier letterlijk in het water lieten vallen.
7 november
De dag begon met helder weer in Mount Cook national park. Het duurde echter niet lang voor er Stratocumulusvelden verschenen die snel talrijker en groter werden. Maar plots ontwikkelden de wolken zich niet meer verder waardoor het rustig, droog en aangenaam lenteweer bleef. Bij de oversteek van Arthurs Pas nam de bewolking weer af en aan de andere zijde van de bergrug was het alweer helder. De rest van de dag bleef het helder al waren er zelfs vanuit Christchurch Cumuluswolken te zien die boven de bergtoppen hingen. Bij zonsondergang verscheen er vanuit het zuidwesten Cirrusbewolking.
Even paniek toen er Stratocumulusbewolking binnendreef die de helicoptervlucht in het honderd dreigde te laten lopen nadat gisteren ook al de wandeling naar de gletsjer werd afgelast.
Het weer knapte daarna plots weer op ...
...en daar stonden we dan in een eindeloze wereld van sneeuw en ijs.
Perfect winterweer zoals het hoort. Maar ssst, niet verder vertellen dat ik die woorden gezegd/geschreven heb want mijn exotische planten mogen dat niet weten!
De winterzon die eigenlijk de lentezon is en bij ons de herfstzon. Je waant je in deze omgeving in het midden van Antarctica en toch voelt het niet koud of guur aan.
Eerste deel van de helicoptervlucht tot aan de landing in de sneeuw. Helaas waren de ruiten aangedampt in het begin en komen mijn talenten als cameraman niet meteen in aanmerking voor een oscarnominatie.
De terugvlucht van begin tot einde. Vooral het begin waarbij we rakelings boven de sneeuwvlakte scheerden en plots boven een honderden meters diep ravijn hingen was adembenemend.
8 november
De dag begon helder en veelbelovend in Christchurch al was het tijdens de ochtend aan de frisse kant. De lucht kleurde diepblauw en we kregen pas tegen de middag wat Cumulus en Stratocumulusbewolking te zien boven de bergtoppen in het westen. Bij de terugvlucht naar België bleek er achter de bergketen een regenzone klaar te liggen die Nieuw Zeeland al snel achter een gordijn van Altostratus en Altocumulusbewolking liet verdwijnen. De rest van de vlucht werd gekenmerkt door veel Stratocumulus en Altocumulusvelden boven zee, om uiteindelijk met een onweer in Sydney te eindigen waarbij het luchtverkeer danig in de war werd gestuurd. De vlucht naar Singapore begon onder rustige omstandigheden met slechts Cirruswolken en een paar Stratocumulus castellanus veldjes. Op een paar plassen na wees niets nog op het onweer dat hier heeft toegeslagen. Na de oversteek van de Blue Mountains bleef er enkel Cirrus over die erg dicht was en soms voor flink wat turbulentie zorgde. Het landschap werd er regelmatig door aan het oog onttrokken. Langzaam maar zeker werd het aandeel van de Cirrusbewolking kleiner en er volgde een sfeervolle zonsondergang in het zuiden van het land.
Er zijn nog veel restanten van de aardbeving te zien in Christchurch. Veel mensen hebben de stad voor goed verlaten na deze feiten en hun huizen zullen nog jaren in deze toestand blijven staan. Toch is het meeste al heropgebouwd. Een dergelijke aardbeving zou een land als België voorgoed lam leggen daar het er door de administratieve rompslomp al een jaar duurt om een kapot verkeerslicht te vervangen.
Veel bouwwerken uit de koloniale tijd zijn helaas verloren gegaan waardoor de stad veel van haar archeologische waarde kwijt is geraakt. Met restauraties probeert men echter zoveel mogelijk in de oorspronkelijke staat terug te brengen.
9 november
Nadat de laatste Cirruswolken verdwenen boven het noordwesten van zuid Australie, kwamen we in helder weer terecht dat kennelijk gepaard ging met droogte en hitte. Een kleine tweehonderd kilometer van Ayers Rock kwam het immers tot felle bosbranden die bij duisternis zeer goed zichtbaar waren vanuit de lucht. Opvallend hierbij was dat het vuur zich in een lange lijn schikte terwijl er achter die lijn hier en daar nog kleine brandjes zichtbaar waren. Verder naar het noordwesten kwamen we nog een kleine bosbrand tegen die gevolgd werd door een zeer grote brand niet zo ver ten zuidoosten van Derby. Boven zee bleef het rustig en we kregen de eerste bewolking pas boven Bali te zien in de vorm van flinke stapelwolken waarvan de contouren door de verlichte steden eronder goed zichtbaar waren. Ten oosten van Sumatra kwam het tot onweer op afstand met een eerder lage bliksemintensiteit. Bij de landing in Singapore was het niettemin weer rustig. De aansluitende vlucht naar Londen begon rustig maar zodra we net ten westen van Phuket hingen, kwam het tot zwaar onweer dat voor nabije bliksemschichten en flinke turbulentie zorgde. Het onweer was echter verrassend snel uit het zicht verdwenen en het bleef rustig tot in het noordwesten van India waar de dag in Belgische tijd ten einde liep.
Eén van de bosbranden in Australië. De camera filmt niet zo goed in de duisternis, maar in werkelijkheid zag het er zeer indrukwekkend uit, en beangstigend wanneer je je de beelden van brandende huizen, vluchtende mensen en dieren voor de geest haalt.
10 november
De nieuwe dag begon boven het noordwesten van India waar een rustig en helder weertype heerste. Pas voorbij de Kaspische zee kwam het tot turbulentie, maar de bewolking was door de duisternis moeilijk te herkennen als die er al was. Bij de eerste schemering kwam Nederland in zicht waar veel Stratus en Stratocumuluswolken hingen. Er heerste een zwaarbewolkt tot betrokken weertype. Vlak voor Londen verschenen er meer opklaringen die wellicht het werk waren van het koufront wat verderop. Dit zorgde bij de landing opnieuw voor betrokken en grijs weer met regen. De terugvlucht naar België begon eveneens met betrokken en regenachtig weer maar spoedig zaten we weer voor het koufront en hing er Stratusbewolking met daarboven Altostratus en in het westen de scherp begrensde wolkenmuur van het koufront waar we net zijn 'uitgevlogen'. De Stratusbewolking was ook scherp begrensd waardoor het aan de Belgische kust helder was, vermoedelijk door stijgstromen van de naderende regenzone die de bewolking deed oplossen. Verder landinwaarts nam dit effect snel af en zagen we al snel Stratocumulusvelden met wat verderop gesloten Stratusbewolking. Dit zorgde voor grijs en somber weer tijdens de landing waarbij we twee dunne wolkenlangen doorboorden. Ondanks het als erg dun ervaren wolkendek bij de landing viel er lichte motregen.
Tot slot nog een teaserfilmpje om degenen die nog twijfelen over de streep te trekken voor een reis naar Nieuw Zeeland:
Tja, had ik meer tijd en het materiaal gehad (zo'n camerarig) had ik leuke timelapses kunnen maken zoals deze hier:
Lees mijn Flashbacks ook op https://weerdagboek.blogspot.com en krijg toegang tot mijn recentste verslagjes, voorzien van sfeerbeelden en wolkenfoto's
