We moesten de dag aanvangen in erg grijze omstandigheden, doch naarmate de voormiddag verstreek begon de bewolking stelselmatig open te breken waarbij vooral rond de middag erg mooie wolkenlandschappen tegenover een diepblauwe lucht te bewonderen vielen, en in de namiddag konden we dan genieten van een koele maar mooie zomerdag waarbij felwitte stapelwolkjes de hemel decoreerden. Naar de avond toe begonnen deze stapelwolkjes als een pudding in elkaar te zakken en evolueren we naar een helder en wolkenloos weertype. Of dit de nachttemperaturen ten goede zal komen is nog maar zeer de vraag want onder een heldere nachthemel en een noordwestelijk briesje (vandaag tot 27 km/h) wil het kwik wel eens zijn duikuitrusting bovenhalen. Vandaag moesten we het stellen met temperaturen tussen 14,4 en 23,2 graden maar gelukkig zal daar de komende dagen steeds een graadje (of twee) bijkomen zodat we deze week alsnog in zomerse omstandigheden (inclusief een zomers onweertje) zouden moeten kunnen afsluiten.
Na het erg boeiende en kleurrijke weertype waarvan we gisteren konden genieten, schakelden we vandaag over op sombere grijzigheid zonder veel bijzonderheden. De grijzigheid was er reeds voor zonsopgang terwijl er bij aanvang van de daglichtperiode wat lichte motregen viel, gevolgd door een droge periode en in de namiddag neiging tot opklaringen (lees: iets dunnere bewolking), maar naar de avond toe is er opnieuw regen beginnen te vallen, goed voor 0,4 mm dagtotaal. Dit was tevens de enige neerslag die meetbaar was. Ondanks het herfstachtig karakter van dit weer mogen we in elk geval niet aan de thermische klaagmuur gaan staan want we haalden toch nog de kaap van twintig graden om uiteindelijk te eindigen op maximaal 21,5 graden, dit bij een noordwestelijke bries tot 19 km/h. Ook de minima mogen er best wel wezen met 14,6 graden, te wijten aan de bewolking. Een volgende depressie die over Malderen zal trekken, zal de grijze troep aan flarden scheuren zodat we morgen even de zon te zien krijgen, doch wanneer het ding naderbijkomt gaat het al snel weer regenen vanuit het zuiden waarna de warme maar onstabiele lucht tegen de avond ons land zal bereiken. Een ideale kans om de dag alsnog met wat zon te besluiten, maar de kansen op georganiseerd onweer nemen hiermee wel toe, vooral 's nachts. Dit lijkt zich donderdagnacht te gaan herhalen, maar het accent komt steeds op het oosten van de Benelux te liggen waardoor het te Malderen waarschijnlijk zal schampen met wat matige regen en een losse rommel ertussen. Verse onweders zouden zaterdag ook hier meer kansen maken, maar ze worden wel gevolgd door koelere lucht zodat we de tropische dertigers die ons vanaf donderdag te wachten staan weer mogen ruilen voor Belgische twintigers.
De Stratocumuluswolkjes die gisterenavond opdoken waren bij de eerste schemering nog steeds zichtbaar. Met momenten zorgden ze voor een dreigende, onweerachtige sfeer, zeker in combinatie met de warmte die afgelopen nacht wat is blijven plakken en aldus voor hogere minima zorgde bij 18,4 graden. Het bleef voorlopig echter bij dreigementen want de wolkjes verdwenen naarmate de vuurrode schijf van de zon helderder werd en vanuit het zuiden kwamen brede opklaringen binnendrijven. Het hoeft dus geen betoog dat het kwik weer een formidabele sprong maakte en aldus op een magische 36,3 graden belandde. Op de wind moesten we zeker niet rekenen: die maakte het zelfs uit overwegend noordelijke richtingen alleen maar warmer, al zullen ze daar aan de kust wellicht anders over denken. Ze haalde maximaal 16,1 km/h al zou een eventueel onweer met bijhorende rukwinden vanavond deze waarden nog kunnen bijstellen. De vurige zon kreeg in de late namiddag immers gezelschap van flink opbollende stapelwolken die een doorbraak naar het onweersstatium lijken te willen forceren, maar na iedere poging schrompelen deze weer in elkaar, net als de uitgedroogde planten enkele duizenden meters lager. De onweders zitten niet ver af volgens de radar en hoewel we ze de komende 48 uur best goed in de gaten houden ziet het ernaar uit dat de droogte slechts plaatselijk zal worden onderbroken vermits het vooral om lokale buien zal gaan. Op het moment dat dit verslag omstreeks 19H30 "ter perse" gaat, is het alweer helder, doch bij een heeïge lucht en in het zuidoosten een apparte onweerscel die al iets meer zelfvertrouwen lijkt uit te stralen dan haar voorgangers daarnet...
De nadering van het koufront zorgde ervoor dat het vandaag niet meteen stralend zomerweer werd. De aangevoerde lucht was weliswaar zacht met temperaturen die nog 16,0tot 22,2 graden konden bereiken, maar de zon zat bijna voortdurend verstopt achter Altostratus bewolking die eerst erg dun was maar naarmate de dag vorderde, geleidelijk dikker werd. Er dreef ook wat Cumulus en Stratus fractus voorbij, maar de grootste spelbreker was de wind die met snelheden tot 48,3 km/h uit het zuidwesten voor behoorlijk wat hinder zorgde. Laat in de namiddag bereikte de neerslag van het front Malderen, maar veel meer dan wat sporadisch gedruppel hadden we hiervan niet te vrezen. Pas tijdens de avond, omstreeks 20H30 bereikte de aktieve buienlijn die met het front samenviel ons. Ze werd voorafgegaan door een paar mooie opklaringen waarbij Stratocumulus castellanus virga en Cirrus densus in het westen reeds aangaven dat we nog iets 'tegoed' hadden van de weergoden. De buienlijn kondigde zich kort daarna aan met een paar donderslagen en vanuit het noordwesten kwam de stortregen vervolgens binnengedenderd. Eerst bestond deze uit fijne druppels aan een hoge intensiteit, vervolgens dikke druppels aan een iets minder hoge intensiteit. De onweersaktiviteit was er echter reeds uit voordat de eerste druppels in Malderen vielen. Fraaie wolkenluchten, een regenboog en een leuke zonsondergang volgden de buienlijn op terwijl er later op de avond/nacht nog een paar lichte buitjes bijkwamen. Deze brachten het neerslagtotaal uiteindelijk op 5,4 mm.
We ontwaakten vanmorgen meteen in een tropische sfeer toen het erg drukkend en zwoel was bij minima van 15,9 graden. De hemel was hierbij bedekt met Cirrostratus, Altostratus, Stratocumulus castellanus en Altocumulus. De zuidelijke tot zuidoostelijke horizon werd steeds donkerder en het was dan ook niet lang wachten vooraleer een naderende onweersbui uit die hoek werd aangekondigd door dreigend 'gerommel'. De bui bevond zich ten zuid- zuidoosten van Malderen, en de stroming was zuidoostelijk. Met andere woorden, de bui miste ons net waardoor het bij een paar verdwaalde druppels bleef en het neerslagtotaal niet eens meetbaar was met 0,0 mm. Tussen de talloze infracloud- ontladingen in de buienwolk zat één fraaie vertikale die goed zichtbaar was, maar veel meer hoefden we er op deze locatie niet van te verwachten. Een treinrit van Malderen naar kortrijk maakte het even later mogelijk om de bui alsnog te onderscheppen in Dendermonde waar het water met bakken naar beneden kwam, maar de onweersactiviteit ging er geleidelijk uit. Toen zowel de trein als de onweersbui in Gent arriveerden, was het niet meer dan een zomers regenbuitje dat verder aftakelde zodat er wat later ter hoogte van Dadizele enkel nog Stratocumulus castellanus en Cirrus densus van overbleef. De namiddag verliep terug hoogzomers met veel zon terwijl er enkel Cirrus en Cirrostratusbewolking verscheen die zich vooral over de oostelijke helft van het luchtruim consentreerde. Later verscheen er ook wat Cumulus fractus die eerder een voorkeur voor het westen leek te hebben. Ondanks de uitbundige zon, was de temperatuur wat achteropgeraakt door het 'onweer' vanmorgen zodat we het met maxima van 27,7 graden moesten stellen. Dit voelde echter een stuk warmer aan doordat er minder wind was met hooguit 17,7 km/h uit het noordwesten en de atmosfeer erg vochtig was. Tijdens de avond werd het Malderse weerstation opnieuw bedreigd door een onweerscomplex dat op ramkoers lag, maar deze werd na korte tijd leeggezogen door een veel groter onweer boven Nederland zodat ook hier niet meer dan wat Stratocumulus castellanus en Cumulus fractus van overbleef. De dag loopt dan ook in rustige maar zwoele omstandigheden ten einde.
Ook vandaag kregen we bescheiden zomerweer voorgeschoteld dat geen hoge toppen scheerde, maar al evenmin reden tot klagen gaf. Vooral tijdens de ochtend waren er brede opklaringen die we bij minima van 10,8 graden konden aanschouwen. Vanuit het westen en zuidwesten kwam er Cirrus en Cirrostratusbewolking opzetten terwijl er ook een aantal stapelwolken present waren. De sluierwolken gingen het ene moment over in Altostratus en vervolgens weer in Cirrostratus, terwijl er ook wat Altocumulusbewolking tussen zat. Maar tot regen of buitjes is het in elk geval niet gekomen op deze locatie. De bewolking hoorde bij een warmtefront dat nog net ver genoeg naar het noorden opschoof om ons in de warme lucht te laten terechtkomen. Het was dus echt millimeterwerk voor de zomerliefhebbers, maar in elk geval heeft het ons aangename maxima van 26,7 graden opgeleverd. Tijdens de avond zorgden de sluierwolken en Altocumulusveldjes voor een in warme kleurentinten gehulde zonsondergang terwijl de warmte erg lang bleef hangen. De zuidwestenwind die overdag aantrok tot 27,4 km/h ging zo goed als volledig liggen zodat het een echte topzomeravond werd, waarin we het neerslagtotaal van 0,0 mm konden optekenen.
Tijdens de vroege ochtend waren er verschillende buien actief, waarvan er eentje ook in Malderen voor wat gedruppel zorgde. De bijhorende bewolking hield de temperaturen op peil met 12,7 graden als minimum, maar zorgde voor een herfstachtige en sombere sfeer. De neerslag stelde met 0,4 mm weinig voor, maar zoals het met buien gewoonlijk gaat waren de hoeveelheden alles behalve gelijk verdeeld. Vooral in Nederland werd er plaatselijk meer dan 30 mm afgetapt terwijl de radarbeelden veel zwakkere buien toonden boven Belgisch grondgebied. Vanuit het noordwesten werd de lucht geleidelijk stabieler waardoor de buiigheid er overal uitging. Dit proces ging gepaard met het verschijnen van een aantal opklaringen in de met Stratocumulus en Cumulus bedekte hemel. Ze werden tijdens de namiddag steeds breder waardoor het aangenaam zonnig werd bij temperaturen die opliepen tot 23,0 graden. De dalende temperatuursinversie zorgde ervoor dat de nog steeds forse stapelwolken zich uitspreidden tot Stratocumulus en we de zon dus nog regelmatig moesten prijs geven. Er stond ook aardig wat wind die met snelheden tot 22,5 km/h uit het noordwesten wat fris aanvoelde. Deze ging er 's avonds gelukkig weer uit waardoor het rustiger werd. De zon werd zwakker waardoor de door uitspreiding gevormde Stratocumulusvelden grotendeels verdwenen en de stapelwolken zelf kleiner werden. In het westen werd de lucht in de late namiddag echter wat nevelig en 's avonds verschenen er in die richting Altocumulus, Cirrus en Cirrostratuswolken welke de nadering van een volgende storing aankondigden. Deze zou ons vandaag echter nog niet bereiken, en veel activiteit lijkt er sowieso niet op te zitten door het hogedrukgebied dat zich ten westen van ons ophoudt. De Altocumulusbankjes wierpen bij zonsondergang indrukwekkende anti- crepusculaire stralenbundels door de atmosfeer, die meer dan honderd kilometer lang waren. Ze tekenden zich af in een zwakke paars- oranje gloed die de hemel boven ons tijdelijk deed oplichten en wellicht een gevolg was van toenemende vochtigheid in de atmosfeer. Ondanks de warme kleuren koelde het flink af waardoor het een erg kille avond werd die ons de zomerwarmte van de voorbije weken snel deed vergeten.
Het was nog steeds grijs en somber vanochtend bij temperaturen die op 12,5 graden zijn blijven steken. Overdag deed het dan weer erg aan een late oktoberdag denken met veel Stratus, Stratus fractus en Stratocumulus waar geen millimeter zonlicht door geraakte. Neerslag des te meer, want op de koop toe ging het ook nog eens motregenen waardoor het Allerheiligenplaatje meteen compleet was. Het was wachten tot de late namiddag voor er verandering kwam in het saaie weersbeeld, al stelde dit ook niet veel voor met enkel het ophouden van de motregen en wat lichtere plekken tussen de wolken. Ook in de temperaturen zat weinig 'verloop' want de maxima kwamen uit op een magere 18,5 graden. Een explosieve bloei van paddenstoelen en de natte omgeving lieten eveneens vermoeden dat het late herfst of vroege winter was maar gelukkig konden de kalenders en de lange daglichtperiode ons van het tegendeel overtuigen. Tegen de avond deden de sombergezinde weergoden er nog een schepje bovenop, en werd de bewolking dikker waarop het weer ging motregenen. Deze neerslag was nauwelijks voelbaar en niet meetbaar, maar werd intenser toen er omstreeks 20H een vrij pittig buienlijntje doortrok vanuit het noorden. Daarna bleef het nog een tijdje licht naregenen waarop het droger werd, doch het grijze wolkendek bleef ook daarna een constante. De enige afwisseling die we buiten de regen te zien kregen, waren een aantal forse stapelwolken die zich tussen de grijze troep aftekenden. De buienlijn bleek uiteindelijk goed te zijn voor een neerslagtotaal van 0,6 mm terwijl het dankzij de bewolking niet overdreven koud aanvoelde na zonsondergang. Er stond bovendien maar nauwelijks wind waardoor de gevoelstemperaturen een stuk hoger lagen, en dat was te wijten aan de ligging van een lagedrukgebied pal boven de Benelux, waarvan de stromingsvrije kern geleidelijk richting Malderen afzakte.
Na een warme maar niet echt zwoele nacht bij minima van 14,2 graden ontvouwde zich voor onze neus een sprookjesachtig tafereel met satijnen nevelsluiers over een rustgevend zomerlandschap. De hemel was in roze, witachtige en lichtblauwe kleuren getint waarin even later de vuurrode zon opkwam. Plots dreef er vanuit het noorden een dikke mistbank binnen en was niet alleen de zomer maar ook de omgeving verdwenen. Gelukkig kwamen beiden na een half uurtje terug toen deze wolkenmassa van onderaf werd weggeknabbeld. Er ontstond nu een bizarre situatie waarbij er op 15 meter een wolkendek hing terwijl alles daaronder en daarboven helder was. Een ideaal moment om een camera en een opgeladen batterij binnen handbereik te hebben. Daarna ruimde de zon ook het overgebleven wolkendekje op en werd het helder en warm zomerweer. Terug op zijn Belgisch weliswaar want de zuiderse, diepblauwe aanblik van de hemel heeft nog steeds plaats gemaakt naar een wat fletse en nevelachtige versie waar we volgens de weermodellen over enkele dagen niettemin met veel heimwee naar zullen terugblikken. De temperatuur steeg snel en we kwamen in de namiddag terug op een tropische 31,1 graden uit. De wind draaide naar het noorden en haalde snelheden tot 12,9 km/h. Langzaam maar zeker stroomde er vochtigere lucht binnen waardoor de warmte wat meer ging 'plakken' terwijl het tijdens de avond nog maar nauwelijks afkoelde. Voor de rest was er echter nog niets te zien dat op de naderende weersomslag wees. Ook in de pluviometer niet, want die wees nog steeds 0,0 mm aan terwijl dikke zweetdruppels over onze plakkerige lichamen rolden.
Ondanks de kilte die er gisterenavond hing, zijn we toch de warmste nacht van het jaar ingegaan met temperaturen die om 5H 's ochtends nog steeds 20,3 graden bedroegen. Het is dus vrijwel niet meer verder afgekoeld en de uitgestrekte Stratocumulusvelden zaten daar wellicht voor iets tussen. Boven Frankrijk bevond zich ondertussen een omvangrijk onweerscomplex dat zich flink te goed deed aan de overvloed aan warmte en vocht. Dit ging zelfs zo ver dat het op de satellietbeelden zowat de meest in het oog springende 'feature' van het noordelijk halfrond was en daarbij zelfs de onweerscellen aan de evenaar en boven Amerika in hun ondergoed zette. Of het op grondniveau ook het meest indrukwekkende was, is echter een ander verhaal want het onweerscomplex is door de dagelijkse gang afgezwakt en het grootste gedeelte van de 'witte vlek' produceerde slechts gewone regen met hier en daar een ontlading erin. De voorste begrenzing van het systeem was om 6H zichtbaar als een toch wel indrukwekkende muur van Cirrus densus die okergeel oplichtte en met een aantal stapelwolken aan haar voorzijde. Opvallend was dat de stabiel ogende Stratocumulusvelden met het naderen van dit systeem oplosten (scherpe begrenzing). Vervolgens ging de bewolking over in Altostratus met Stratocumulus castellanus eronder, en viel er buiige neerslag. De meeste activiteit trok net ten westen van Londerzeel voorbij en tegen de middag klaarde het alweer op vanuit het zuiden. We bevonden ons echter nog steeds in onstabiele warme lucht, en na verloop van tijd ontstonden er weer stapelwolkjes in de heldere lucht waarin slechts wat Cirrus hing. Ze werden talrijker en op het einde van de namiddag zagen we dan opnieuw Cirrus densus bewolking binnendrijven. Het was ondertussen opgewarmd tot 29,4 graden zodat er meer dan genoeg energie beschikbaar was voor de buien. Opvallend was dat ze zeer lange 'aambeelden' hadden die zich tientallen kilometers voor de eigenlijke bui uitspreidden. Het duurde dus nog een lange tijd voordat de buien zelf op de proppen kwamen, en deze leken één voor één net ten westen van ons langs te trekken waarbij af en toe vaag de donder hoorbaar was. Een frustrerende zaak voor de onweersliefhebbers, maar zonder dat we er erg in hadden kwam de buienlijn steeds meer onze kant op. Elke volgende bui kwam haast ongemerkt een paar kilometer dichterbij en uiteindelijk was het dan ook in Malderen raak met zware slagregens die werden voorafgegaan door dreunende inslagen. De bliksemactiviteit was tamelijk hoog en voor het eerst in bijna twee jaar was het een onweer dat deze naam waard was in Malderen. De stortregens gingen over in fijne regen terwijl er wat nevel werd gevormd, en er volgden opklaringen. De resterende Cirrusbewolking zorgde voor een fraaie zonsondergang terwijl de bui het liet afkoelen naar de uiteindelijke minima van 19,6 graden. Het neerslagtotaal bedroeg 9,6 mm.
Net als gisteren was er vanochtend weer veel Cumulus congestus te zien, maar deze keer ontbraken de sluierwolken en was het bij minima van 17,8 graden aanmerkelijk zachter. De opbollende stapelwolken waren zeer talrijk waardoor alles op een concurrentiestrijd tussen uitgroeiende buienwolken leek uit te draaien. Met andere woorden een zwaarbewolkt weertype met wat spetterbuitjes die weinig zouden voorstellen en een gebrek aan zonlicht tijdens het grootste deel van de dag. Maar zo'n vaart liep het uiteindelijk niet want de stapelwolken werden opeens uitgegomd door een onzichtbare kracht en voor we het wisten was het terug volop zomerweer met brede opklaringen en slechts enkele onschuldige stapelwolkjes. Voor het zover was kwam het echter toch nog tot een losse flodderbui die 0,1 mm opleverde. Hier en daar waren wat grotere stapelwolken te zien tijdens de namiddag maar voor de Londerzeelse zon vormden die geen enkel probleem. Bij overvloedige zonneschijn warmde het op tot 27,9 graden en er stond een zwakke noordwestelijke bries die de neiging had om verder naar het noorden te ruimen. Boven Nederland was het een heel ander verhaal want daar kwam het op grote schaal tot onweersbuien die er door hun lage treksnelheid voor flink wat wateroverlast zorgden. Van dat Nederlandse verhaal kregen we later op de avond overigens een korte samenvatting te zien toen er in het noordoosten toch nog een onweerscomplex verscheen dat op grote afstand voorbijtrok in zuidoostelijke richting. Het werd weer helder maar toch kregen we tegen zonsondergang weer met wolkenvelden te maken die de uitloper vormden van een gebied met zeemist en lage bewolking die landinwaarts trokken. Samen met de binnendrijvende bewolking wakkerde de wind aan en voelde het meteen een stuk kouder aan. De bewolking was echter al zo ver uitgerafeld dat de opklaringen bleven overheersen en de bewolkingsgraad niet veel verder dan 3/8 kwam