Hoewel een aantal dreigende stapelwolken in de ochtend de indruk wekten dat er een en ander aan hemelprodukten boven het Malderse zou gaan geloosd worden, stabiliseerde het weer zich snel waardoor de wolken letterlijk platgewalst tot dunne mooiweerswolkjes die een aangename en zonnige zomerdag toelieten. Echt volmaakt was het niet, want de wind werd door velen als onaangenaam ervaren war niet zo verwonderlijk is bij snelheden tot 29 km/h uit het noordwesten en de erg lage RV (amper 34%) die samen voor een lage gevoelstemperatuur zorgden ondanks de 20,3 graden die op het display van de Vantage werden afgelezen als maximumtemperatuur. Wat velen misschien niet zouden verwachten bij dit weer is dat de luchtdruk nogal aan de lage kant bleef, hooguit 1007,3 hPa, maar daar wordt aan gewerkt want de komende dagen schakelen we onder dekking van een hogedrukzone boven centraal Europa langzaam over op het echte zomerweer waarbij de temperaturen dagelijks een paar graden zullen winnen en de zon flink wat 'boni' zal kunnen maken. Tegen het weekend komen de dertigers binnen handbereik maar ook de onweerskansen lijken door diverse modellen steeds hoger te worden ingeschat waardoor enige alertheid geen overbodige luxe is. Vooral op zondagavond zouden de weerkundige poppen wel eens aan het dansen kunnen gaan...
Een dagje dat op de traditionele wijze begon: met heldere diepblauwe luchten en een felle zomerzon. Het vervolg pakte echter heel anders uit want kort na de middag ontpopten zich diverse stapelwolkjes waarvan sommigen uitgroeiden tot volwassen buienwolken met hun typische aambeeldvormige toppen. Natuurlijk waren ze ook voorzien van de nodige electriciteit maar eens ze zich gegroepeerd hadden tot een imposante muur van onweersbuien ging het maar nauwelijks vooruit en moest de Malderse bevolking het stellen met wat gerommel in de verte. Dit bleef zo de hele avond terwijl prachtige wolkenluchten ons bleven entertainen. Kort na middernacht kwam er eindelijk schot in de zaak: de onweders groepeerden zich tot een omvangrijke MCS (Mesoscaled Convective System) en het zootje trok vervolgens pal over Malderen. De meeste ontladingen zaten echter in de wolken verscholen en doordat het zowat overal bliksemde was het schieten van foto's bijna onmogelijk. De rust keerde weer in Malderen tot omstreeks 3h 's nachts een uitloper van het MCS nieuw onweer voortbracht. Het zelfde liedje helaas waardoor de paar dozijn zwarte foto's die ondertussen gemaakt werden slechts goed zijn voor de digitale prullenbak. Tijd om het interessanter te maken, en daarvoor hoeven we slechts naar de data te kijken die vandaag uit het weerstation rolden: met temperaturen tussen 15,1 en 34,2 graden was dit de warmste dag van het jaar en heeft ook Malderen haar eerste hittegolf te pakken. Invallende koude lucht zorgde voor een tijdelijk aanwakkeren van de wind tot 33,8 km/h uit het zuidwesten. De neerslag tot middernacht bedroeg 0,4 mm, maar het gros van de neerslag viel later en telt dus voor morgen.
Voor de verandering eens geen sombere Stratusbewolking bij aanvang van de daglichtperiode maar een erg vrolijk ingekleurde laag Stratocumulus translucidusbewolking die samen met opklaringen en de overige bewolking (Cirrus en Stratus) voor een schitterende compositie zorgden tijdens de ochtend. Het genot hiervan werd nog wat versterkt door de relatief zachte minima van 12,6 graden. De bewolking bleef tijdens de voormiddag min of meer constant qua samenstelling en bedekkingsgraad, maar tegen de middag zijn de lage wolken geleidelijk gaan oplossen waarna ze plaats maakten voor mooiweerswolkjes die mooi wit afstaken tegen de opvallend diepblauwe hemel. De plukjes Cirrusbewolking bleven daarentegen intakt en gingen vooral na de middag langzaam uitbreiden over het luchtruim waardoor de krachtige zon wat van haar pluimen verloor. Niettemin leverde dit weertype aangename temperaturen op die opliepen naar 25,1 graden in de late namiddag. We moesten hierbij rekening houden met een west- zuidwestelijke wind met snelheden tot 19,3 km/h. Tijdens de avond werd het weersbeeld vooral bepaald door Cirrus en Altocumulusplukjes die voor een fraai uitzicht zorgden, zeker naar zonsondergang toe. Het koelde tijdens de avond nog aardig af, maar het bleef verder rustig en droog bij wisselende bewolking.
Tijdens de morgen was de hemel volgezaaid met Cumulus en Stratocumulus waarbij al snel duidelijk werd dat de Cumuluswolken tegen een inversie aanliepen en zo voor de uitspreidende wolkenvelden gingen zorgen. De inversie bleek echter niet in staat om de krachtigste thermiek te onderdrukken zodat er toch nog een paar buitjes hun kans schoon zagen om zich te ontwikkelen Malderen aan te doen: de eerste kwam reeds voor de middag binnengedenderd met enkele (dikke) regendruppels, werd gevolgd. door een afwisseling van opklaringen en dreigende wolken om dan in de late namiddag gevolg te krijgen van een nieuw buitje dat een stuk pittiger uit de hoek kwam maar uiteindelijk amper meetbaar was voor de pluvio en het neerslagtotaal op een schamele 0,0 mm bleef. De temperaturen waren overigens ook niet echt fameus te noemen met waarden tussen 7,8 en 18,7 graden, met daarbovenop windsnelheden tot 25,7 km/h uit het west- noordwesten. Haast ongemerkt kwam er boven de buienwolken ook wat sluierbewolking binnengedreven die vooral 's avonds wanneer de buien weer inzakten, goed zichtbaar werd, maar dit leverde geen nieuwe neerslag meer op zodat het ook na zonsondergang droog en rustig bleef.
Er hing vanmorgen erg veel bewolking die uit Stratus en Stratus fractus bestond. Maar deze loste al snel op en maakte plaats voor Altocumulus castellanus en Altocumulus floccus. De zon kreeg hierdoor alle kansen waardoor het meteen drukkend warm werd, maar de eerder genoemde wolkjes gaven aan dat de atmosfeer behoorlijk onstabiel was. Niet toevallig is er dan ook een moderate risk uitgegeven voor onderandere een groot deel van Texas. De Altocumulusveldjes werden talrijker en kregen gezelschap van Altostratus en Cirrostratusbewolking terwijl er op grote schaal kleine stapelwolkjes werden gevormd. In de verte rezen na de middag flinke stapelwolken op en deze werden het doelwit van onze laatste chase. Ze groeiden uit tot onweersbuien die erg talrijk waren en enige bezorgdheid deden rijzen over de beschikbaarheid van thermische energie om zoveel buien tegelijk te voeden. Maar met een CAPE die tot boven de 6000 j/kg steeg was dat duidelijk geen probleem en één van de buien groeide uit tot een flinke kanjer die tot 21 kilometer hoogte reikte. Het chasen was erg lastig omdat de radar de indruk wekte dat een andere bui betere organisatie vertoonde terwijl het uiteindelijk toch de eerste bui werd die het beste geschikt was. We probeerden deze vanuit het oosten weer te onderscheppen. De andere chasers die hun geluk nog een dag in Colorado hebben beproefd zijn ondertussen snel afgezakt naar Texas om de bui vanuit het noorden in te halen waardoor het onweer een soort van ontmoetingscentrum werd. De ruim 10 cm grote hagelstenen bezorgde hun echter een onaangename verrassing terwijl onze groep vrede moest nemen met een korte tornado in de verte. Ze werd geflankeerd door stofwolken aan de grond en een wallcloud erboven, maar de gevaarlijke bliksemontladingen dwongen ons om op afstand te blijven. Wat we wel van dichtbij te zien kregen was een bolbliksem die tegelijkertijd met een blikseminslag vlakbij een telefoonkabel gevormd werd. Deze was enkele seconden zichtbaar als een kleine gele bol die door de wind werd meegevoerd in de richting van de bui terwijl de lucht een opvallende ozongeur kreeg. Na deze waarneming werd er nog een tweede kortdurende tornado gevormd, maar deze werd net als de eerste niet door iedereen opgemerkt en was weinig opvallend te noemen. Het onweer verzwakte vervolgens plotseling en er bleef slechts een lichte regenbui over waaruit het af en toe nog wat nabliksemde. Na zonsondergang was de bliksemactiviteit terug groter en kregen we prachtige anvil crawlers te zien die soms wel zeven seconden lang zichtbaar waren over het ganse luchtruim. Op het einde van het etmaal was de activiteit er weer uit en kregen we nog wat lichte regen te verwerken op de terugtocht naar Norman (Oklahoma).
Een sterk verzwakte storing zorgde vandaag voor een grijze en herfstachtige start waarbij het echter droog bleef. De bewolking kon niet verhinderen dat het afgelopen nacht flink is afgekoeld en we met minima van 7,1 graden te maken kregen. De bewolking hield ons het grootste deel van de dag gezelschap en bestond uit Altostratus, Cirrostratus, Altocumulus en Cumulus. Deze consentreerde zich vooral in het zuidwesten maar in de verte waren ook stukken azuurblauwe lucht te zien (zuidoosten, oosten). Het gene dat de storing zo verzwakte was natuurlijk een hogedrukgebied, en deze bevond zich naar maandenoude gewoonte boven de oceaan zodat we nog maar eens met noordelijke stromingen af te rekenen kregen. Hogere temperaturen dan 19,0 graden zaten er dus niet in, en het noord- noordoostelijk briesje tot 12,9 km/h kon enkel bij bezwete sporters en werkers op waardering rekenen. Op het einde van de namiddag zag het luchtruim er net als gisteren plots anders uit: we kregen terug een diepblauwe hemel te zien maar nu met Stratocumulus en Altocumulus castellanus of floccus eronder. Het zag er uitermate onstabiel uit en op de radar zijn inderdaad buien verschenen die vandaag echter nog op veilige afstand zullen blijven. De wolken hadden af en toe golvende bewegingen (undulatus en lenticularis) en bij zonsondergang kon menig fotograaf het zich niet beter wensen. Wat we dan weer niet van de land- en tuinbouwers kunnen zeggen want we eindigden alweer met 0,0 mm en daar de radar enkel buien toont, zal daar morgen op veel plaatsen geen verandering in komen...
De zomersfeer was vanochtend weer vervlogen door toedoen van laaghangende Stratus en Stratus fractus bewolking waaruit af en toe een spatje motregen viel. Toch is er nog een beetje van blijven hangen, want het was opvallend zacht met minima van 14,4 graden terwijl de zon los door de wolken voelbaar was. Dit kwam natuurlijk doordat ze dunner werden en voor de middag waren reeds de eerste opklaringen zichtbaar. We kregen nu een mengeling van Stratus fractus en gebroken Stratocumulus te zien die opvallend laag hing terwijl de Stratus fractus geleidelijk overging in Cumulus. Daarna werd het terug donker en dreigend vanuit het westen op nadering van een buienlijn. Er hingen volgens de radar een drietal van deze lijntjes boven de Benelux waarbij echter nergens onweer voorkwam. De buien waren het gevolg van een naderend koufront, maar aan de voorzijde ervan kon het nog vlot opwarmen tot een zomerse 22,4 graden. Na de buien klaarde het tijdens de avond weer op en kregen we uitzicht op fraaie wolkenlandschappen en diepblauwe luchten waarna de zon alles in een oranje gloed liet oplichten bij het invallen van de schemering. De overdag nog tot 30,6 km/h uit het zuidwesten uithalende wind ging liggen en het bleef voor de rest van de avond droog. De buien bleken goed te zijn voor een neerslagtotaal van 1,1 mm.
We ontwaakten vanochtend onder een grijze Stratus wolkentroep waaruit het af en toe lichtjes regende. De bewolking ging daarna over in Altostratus en Stratus fractus die nogal onregelmatig gekleurd was en hier en daar een dreigend uiterlijk had. Maar veel viel er uiteindelijk niet aan te beleven en we beleefden een uitermate sombere, kille en grijze zomerdag die deze naam nauwelijks waard was. Wel bleef het na het ochtendlijke gespetter droog en hadden we weer het geluk van een zwakke tot onbestaande wind die het niet te koud liet aanvoelen. De snelheden bleven beperkt tot een uitschieter van 17,7 km/h uit het noorden en we moesten het doen met maxima van 15,7 graden. Tegen de avond trok de bewolking plotseling weg naar het oosten en voor we ook maar de kans kregen om met onze ogen te knipperen, was het alweer lichtbewolkt met slechts wat Altocumulus lenticularis en in het oosten wegtrekkende Stratocumulusbewolking. Deze plotse 'weersverbetering' duwde het zomergevoel echter nog verder weg, want het ging nu razendsnel afkoelen waardoor we tegen het einde van de avond nog maar 8,8 graden overhielden. Dit werden uiteindelijk ook de minima voor deze dag aangezien de bewolking ons vanochtend nog warm hield. We sloten af met 0,0 mm als (ochtendlijk) neerslagtotaal.
Het was vanochtend niet zacht maar ronduit warm bij temperaturen die rond 17 graden schommelden. Er hing weer veel bewolking en door de vochtige lucht voelde het nog warmer aan dan het al was. De temperatuur steeg langzaam verder terwijl er wat vluchtige opklaringen voorbijdreven in een met Stratocumulus en Altocumulus vollopende atmosfeer waarin later ook Cirrostratus en Altostratus verscheen. Het waren de voortekenen van een actieve regenzone die in de loop van de dag over Malderen zou trekken. Maar we hielden het nog droog tot na de middag en de zwaarste neerslag kwam er pas naar de avond toe. We hadden met een koufront te maken en de temperatuurscontrasten mochten er weer zijn met in het zuidwesten en westen van Frankrijk amper 12 tot 13 graden terwijl we in België nog op veel plaatsen boven 20 graden raakten (19,7 graden in Malderen). De neerslagintensiteit nam hierdoor uiteraard toe al zullen er veel mensen zijn die dit niet geloven. De regenzone trok immers oostelijker door dan aanvankelijk was berekend en uiteindelijk moesten de slaphangende plantjes in Malderen het zien te redden met een aalmoes van 0,8 mm. We kregen tijdens de avond typische 'post-koufront bewolking' te zien: Altostratus die dunner werd en verderop scherp was begrensd door een diepblauwe lucht en de al even typerende stapelwolken eronder. Ook de temperatuursdaling was natuurlijk klassiek want we bereikten de minima van vandaag pas op het einde van de avond met 13,4 graden. Ze voelden extra koud aan want ondertussen begon de wind stevig aan te wakkeren en waanden we ons ondanks het zonnige weertype middenin een herfststorm. De rukwinden liepen op tot 41,8 km/h uit het west- zuidwesten terwijl de omgeving was bezaaid met afgebroken takken en omgeknakte planten. De mooie wolkenluchten konden wel veel goedmaken. Naar middernacht toe leek het natuurgeweld weer wat af te nemen maar helemaal rustig werd het zeker niet.
Het is afgelopen nacht afgekoeld tot 11,5 graden onder een met Cirrus wolkjes bevlekte hemel. Na verloop van tijd werden er stapelwolkjes gevormd, maar de grootste uitdaging voor de zon lag toch bij die ogenschijnlijk onschuldige sluierwolkjes. Deze werden immers talrijker en gingen spoedig over in Cirrostratus waardoor de zon tegen de middag al veel van haar pluimen verloren had. Gelukkig was dit maar tijdelijk want de sluierbewolking verdwenen weer waardoor het terug overwegend zonnig werd met afgeplatte Cumuluswolken aan een zachtblauwe hemel. Het warmde op tot 24,9 graden terwijl er een zwakke tot matige noordenwind stond. De stapelwolkjes losten 's avonds weer op door de dagelijkse gang, maar de lucht kreeg geleidelijk een heiige aanblik terwijl de wind tijdens de avond verder leek aan te wakkeren in plaats van weg te vallen. Dit was natuurlijk al een eerste voorbode van het koele en bewolkte weer dat ons de komende dagen te wachten staat. Neerslag kwam er aan deze veranderingen niet aan te pas waardoor we de dag terug met 0,0 mm konden afsluiten.
Na het "onweersgeweld" gisteren was het vanochtend de beurt aan een gewone regenzone die vanuit het zuiden het land binnen stoomde. Ze voerde merkbaar frissere lucht aan en de grijze hemel waaruit het lichtjes druppelde straalde een herfstachtig sfeertje uit. De temperaturen zijn uitgekomen op 14,6 graden. Hoewel de neerslagzone er op de radar erg actief uitzag, bleek het op de begane grond erg mee te vallen. Het klaarde in de loop van de voormiddag alweer op vanuit het westen en de neerslagzone bleek niet meer dan 0,1 mm te hebben opgeleverd. Na de middag werd het aangenaam lenteweer met breder wordende opklaringen waarbij de bewolking uit Stratocumulus, Cumulus en wat Cirrus bestond. De zuidwestelijke wind was hierbij eerder aan de zwakke kant en dankzij de zonneschijn konden we toch nog maxima van 29,2 graden in de wacht slepen. Op het einde van de namiddag verschenen er in het noordwesten ijskappen en leek er een intense buienlijn in aantocht te zijn, doch er gebeurde niets en de bewolking trok geleidelijk weer weg. De avond verliep in lichtbewolkte tot heldere omstandigheden daar de stapelwolken en de eerdergenoemde ijskappen weer verdwenen waren. Na zonsondergang koelde het vrij snel af zonder dat het echt onaangenaam wer
De buienactiviteit is tijdens de nacht verder toegenomen. Hoewel er ook ruime droge perioden waren, kwam het ook tot wolkbreukachtige regenval waarbij het omstreeks 6H30 waarempel ging onweren. Ook daarna volgde er nog een reeks pittige regenbuien. Echt koud voelde het niet aan bij minima van 14,9 graden, dat koudegevoel kwam er pas toen het regenwater de onderste laag kleding boven onze huid bereikte wat overigens zonder veel problemen lukte. Naar de middag toe leek de aangevoerde lucht koeler aan te voelen en wakkerde de zuidwestenwind verder aan waardoor het nogal wat weg had van een gure herfstdag. Na een tijdje verschenen er echter opklaringen en konden we ons dan toch nog even tegoed doen aan een paar weldadige zonnestralen die het lieten opwarmen tot 19,9 graden. Maar in de blauwe lucht tussen de resterende Stratocumulusvelden konden we al snel Cirrus densus zien in aambeeldvormige formaties dus het moge duidelijk wezen dat we van de buien nog niet verlost waren. Dit werd onderandere in Brussel bevestigd met een aantal pittige exemplaren maar ook Malderen kreeg het op sommige momenten flink te verduren. Naar de avond toe begon er ook weer meer Stratocumulus en Altostratus bewolking binnen te lopen waardoor we de zon weer moesten prijs geven en de dag in behoorlijk kille en gure omstandigheden ten einde liep. Daarbij kwam het overigens terug tot een aantal striemende regenvlagen die het dagtotaal op ongeveer 20 mm wisten te brengen.
Tijdens de nacht zijn de opklaringen weer breder geworden waardoor de dag een erg vriendelijke start maakte onder een diepblauwe hemel waar in nog wat Stratocumulus hing die het luchtruim maar voor 2/8 bedekte. De wind was grotendeels weggevallen maar het was nogal aan de frisse kant met minima van 10,4 graden. De aangevoerde lucht was nog steeds koel en vrij vochtig waardoor er in de loop van de voormiddag alweer stapelwolken werden gevormd die zich opnieuw gingen uitspreiden tot Stratocumulus. Het vervolg was een erg sombere episode die een groot deel van de voormiddag in beslag nam waarbij het ook erg kil werd. Gelukkig kwamen we tegen de middag onder invloed van een warmtefront terecht dat vanuit het westen onze richting uitkwam. Het zorgde ervoor dat de Stratocumuluswolken door advectie werden opgelost en er bleef ook weinig Cumulus over. Boven ons verscheen een diepblauwe lucht waardoor de zon het beste van zichzelf kon geven. De westelijke tot noordwestelijke wind zwakte daarbij af waardoor er terug een zomers tintje in het weersbeeld kwam. Dit konden we ook in de thermometerhutten zien, want we haalden maxima van 23,8 graden. Tegen het einde van de namiddag kregen we dan de bewolking uit het warmtefront te zien: eerst kreeg de lucht vanuit het westen een nevelige indruk en na verloop van tijd verscheen er wat dunne Cirrostratusbewolking in die richting. Maar veel verder dan dat kwam het niet waardoor we een zonovergoten avond beleefden waarbij het ook aangenaam zacht bleef tot in de late uurtjes. Bij de laatste schemering was de eerdergenoemde Cirrostratus de enige bewolking die er nog te zien was, en het was dan ook geen mirakel (doch eerder een ramp) dat het neerslagtotaal vandaag opnieuw op 0,0 mm is blijven steken.