Ik ontmoette hem in 2018 bij toeval op het KNMI bij een interview over de droge en hete zomer. Een praatje maakte hij met mij in de pauze over mijn eigen sneeuwonderzoek. Hij was een heel eenvoudige, vriendelijke, toegankelijke toponderzoeker, ondanks zijn status mens onder de mensen.
Zijn vakbekwaamheid bewees hij mij in 2014 toen hij mij en Sebastiaan wees op tekortkomingen in de destijds befaamde theorie van Judah Cohen over sneeuwval en winterkansen. Hij plaatste op onze uitnodiging hierover een kritisch artikel in Weerspiegel.
Een pur sang weerliefhebber zoals velen hier dat zijn, was hij echter niet. Als expert klimaatverandering was hij niet op de hoogte van het bestaan van excessief hete zomers in West-Europa, als die van 1540 en 1783. Zijn kracht was natuurkunde en het werken met weermodellen. Daarin, zoals hij zelf in een ander interview toegaf, was geen plaats voor singulariteiten.
Ondanks zijn vreselijke ziekte bleef hij zich nog jarenlang inzetten voor de klimaatwetenschap, hulde!