Re: 14 februari 1979, en nog een paar 14 februari's

De bewuste ochtend van de 14e februari 1979. Ik woonde toen nog in Castricum. Bij het wakker worden hoorde ik het typerende geluid van hele fijne sneeuw die tegen het zolderraam woei, heel anders dan regen. Buiten was het nog donker en 1 witte woestenij van 1 groot sneeuwgordijn die van noordoost naar zuidwest door de straten en langs de huizen stoof. Op de thermometer die dicht aan het raam hing zag ik dat het precies 4 graden onder nul was. Mijn vader die om half acht de auto instapte, moest samen met 2 buurmannen z'n 4 wielen eerst uitgraven. Om kwart over 8, -het was inmiddels helemaal licht -, ging ik met de fiets aan de hand naar school omdat er al zo'n 15 cm sneeuw lag, ik zat toen in de brugklas. Heen had ik nog de wind in de rug. Voor een school met 1500 leerlingen was het daar, toen ik arriveerde helemaal uitgestorven, ik was echt de enige leerling. Waarschijnlijk kwamen de meeste leerlingen uit andere dorpen en waagden het er daarom maar niet op. Ik dus wel. Terug in noordelijke richting naar huis, de wind en striemende sneeuw vol in m'n gezicht. Het deed erg zeer in m'n gezicht, af en toe draaide ik mij daarom maar om, dit had ik nooit eerder in m'n toen 13-jarige leven meegemaakt. Na een half uur was ik weer thuis. Daar had ik alle tijd om mij volledig met het weer van die dag bezig te houden. De radio stond aan, telkens hoorde ik de zin: "ten noorden van de lijn Amsterdam-Zwolle heeft het verkeer veel hinder van stuifsneeuw, men wordt geadviseerd niet de weg op te gaan". Bij het raam aan de oostkant hoorde je af en toe het loeien van de sneeuwstorm, in het bovenlichtje die er toen nog inzat, zat waarschijnlijk een heel klein kiertje die niet goed afsloot, vandaar. De hele dag zag ik de sneeuw horizontaal als een bezetene door de straten stuiven. Wat een onuitwisbare dag was dit, in een tijd waarin Valentijnsdag nog amper hier bekend was.