Net als de meesten hier kijk ik al jaren einde zomer uit naar de eerste modeluitvoer voor het winterseizoen. Tot nog toe zijn deze gemiddeld steevast in het voordeel van een zachte winter, en kijk, dat klopte ook met wat we sinds 2013 kregen. Algemeen lijken de modellen er dus steeds minder naast te zitten, wat het vertrouwen in die modellen doet stijgen. Dit jaar waren er aan het begin van de herfst echter meerdere modellen die voor deze winter noordelijke hoge druk voorzagen. Maar naarmate de herfst verstreek draaide dit weer bij naar eensgezindheid voor een zachte winter. Ook voor Scandinavië, waar het (toegegeven, het is nog herfst) al een aantal weken zeer winters is, en de korte termijn modellen laten dat voorlopig ook zo, zij het minder scherp. Naar aanleiding van de alweer weinig hoopgevende wintermeeting prognozes t.o.v. de huidige verwachtingen trend rijst bij mij de vraag:
Is een typisch winterse setting voor West-Europa niet zoiets als een pingpongbal op een luchtstraal? In ideale trigger- of uitgangssituatie (Zolang de luchtstraal perfect verticaal staat) blijft de bal er heel stabiel en tegen de gangbare principes als zwaartekracht en chaotische invloeden “boven op de straal liggen” maar bij te veel verstoring of horizontale neiging doet de bal weer wat hij normaal zou doen: vallen. Dat type “evenwicht” lijkt ook nodig om in Europa langdurig winterweer te krijgen. En door klimaatverandering lijkt het verstorende vaker en triggerende juist minder vaak te zijn. Nu is een seizoensmodel, neem ik aan, een rekensom en extrapolatie van een uitgangssituatie waarbij de dominante en dus bekende factoren worden mee genomen maar de vraag die ik stel is of de triggerende factor(en) en de factoren die persistentie van die triggers of de winterse setting zelf voldoende bekend zijn en zijn meegenomen in de modellen. Is een seizoensmodel niet gewoon een kansberekening waarbij het logisch is dat daar uiteindelijk een warme winter dominant is en blijft.