Bliksemshow, supercell en asperitas verslag met foto's en filmpje.

We waren afgelopen weekend lekker een paar dagen weg in het Tecklenburgerwald, nabij Bad Essen. Het was zaterdag ruim 31 graden en in combinatie met de hoge luchtvochtigheid voelde ik dat het weleens heftig weer zou kunnen worden. Na urenlang de weerkaarten regelmatig gecheckt te hebben, werd het me tegen vier uur te warm. We gingen alvast wat eten om daarna wielrennen te gaan kijken. In het oude boerderijtje was het nog heerlijk koel.

Ik dommelde wat weg, maar toen ik tegen 18.00 uur wakker schrok en zag dat er dichtbij opeens iets moois aan het ontstaan was, trommelde ik mijn dochter en partner op en gingen we snel op pad.

 Na 500 meter hadden we al mooi zicht op het buiencomplex. Hemelsbreed zo’n 55 kilometer verder was in een half uur tijd, nabij Padderborn iets groots ontstaan. Dat beloofde wat. 

We besloten om over de snelweg naar het oosten te rijden om zodoende ten oosten van het complex te komen.

De buien ontploften echter al snel rondom ons. We stopten even voor een mooi plaatje, maar aangezien het onweer dichtbij kwam en er veel CG-ontladingen waren, besloten we wat verder van de bui weg te rijden.

Tijdens het rijden zagen we verschillende inslagen, waarvan één zo’n beetje recht boven ons. Wat een knal en wat een flits!

Uiteindelijk vonden we een mooie plek met zicht op de buien boven Bieleveld. Later zou blijken dat dit complex twee uurtjes eerder, om 19.20 uur, een flinke tornado had geproduceerd boven Altenbeken. Wij genoten van een prachtig onweer dat echter steeds dichterbij kwam. De bui trok langzaam, dus ik maakte me niet al te veel zorgen. Toen het begon te spetteren, gingen we richting het westen op zoek naar een nieuwe spot.

De bui besloot echter te versnellen en toen we eindelijk een goede plek hadden gevonden, zag ik een donkere, kolkende, laaghangende wolkenmassa -te dichtbij- op ons af komen. Snel wat foto’s en een kort filmpje gemaakt, en gas geven om weg te komen van de naderende supercel.

Dat lukte, maar even later dwongen slagregens ons op een helling tot stilstand. Voor het eerst was ik echt bang, zowel voor het water dat als een beek naar beneden stroomde als ook voor de supercel, waarvan ik geen idee had hoe die precies trok. Het was inmiddels aardedonker.

Toen het wat droger werd, besloten we richting ons vakantiehuis te rijden, want er waren nog verschillende andere cellen die we mogelijk nog konden fotograferen. Mijn partner had het echter wel gehad met rijden. Onderweg hadden we nogmaals pech: enorme regenval in combinatie met hellingen zorgde ervoor dat op een gegeven moment het water uit gaten in de rioolputten als fonteinen meer dan een halve meter omhoog spoot. We reden op een laag punt door een enorme plas water langs en om de spuitende putten heen. Wat een avontuur.

Toen we eindelijk uitgeblust thuiskwamen, bleek ook nog dat we de huissleutel kwijt waren. Gelukkig was de verhuurder nog wakker en hoefden we niet lang op hem te wachten.

De volgende ochtend kregen we nog een toetje: er kwam een uitgeblust buiencomplex op ons af, dat vooraf werd gegaan door mooie asperitas undulatus-golfwolken.