Feitelijk kon het eerste Kerstdag al, maar toen waren wij verhinderd. Zeist was toen een van de eerste plekken waar geschaatst kon worden, dankzij de onbaatzuchtige vrijwilligers en de deskundigheid van de ijsmeesters die er brood in zagen dit avontuur aan te gaan. Een lekke band van de sproeiwagen verder en een aarzelende daling van de temperatuur op kerstavond, lag er dan toch die prachtige ijsvloer. Groot op het nieuws, een fraaie foto in de Trouw van vanmorgen, en een aardig aantal primeurschaatsers waren het loon.
De dag erna was het een heel stuk drukker, toen wij dan eindelijk toch de ijzers onder bonden. Laverend tussen de enthousiastelingen door, van jong tot oud. Een smal baantje in het midden voor de doorgewinterde schaatsers, de rest in matig tempo eromheen tourend. Valpartijen rechts en links, meest kinderen, die het duidelijk nog niet gewend waren. Maar de meesten reden onbekommerd hun rondjes, soms opgehouden door voorgangers of links voorbij geraced door de echt vaardige schaatsers.
Het was wel te merken dat het vakantietijd is, met al dat kleine grut op de baan. Vaak stoelen voor zich uit duwend voor de balans. Ook ouders met kinderwagens en een enkele schaatsstep die de aandacht trok. Vanmorgen hetzelfde verhaal, maar dan zonloos met nog steeds vriezend weer. Het ijs was duidelijk dikker dan de dag ervoor. En weer net zo druk als gisteren, met bij velen in het achterhoofd de wetenschap dat het voorlopig wel weer de laatste dag kan zijn geweest.
Na een uurtje schaatsen vanochtend werd het wat rustiger en konden we wat beter onze baantjes trekken. Je leert er ook wel beter mee omgaan, met de drukte. Het hoort er gewoon bij en maakt het allemaal wel zo echt, ook al is het maar een sintelbaan. Zo ging dat in oude tijden ook vaak, bijvoorbeeld met tennisbanen die onder water werden gezet en waar je als eerste terecht kon.
Nu maar hopen dat het later echt een keer lukt, niet alleen in het hoge noorden maar ook hier in de buurt.
