Donderdag, 20 augustus 2009
Met temperaturen die vanochtend niet beneden de 21,9 graden uitkwamen, kon Malderen de vergelijking met een aantal landen op de evenaar prima doorstaan. Het voelde niet zacht aan maar ronduit warm, al was de lucht erg droog wat alles een (klein) beetje draaglijker maakte. Er was echter Stratocumulus castellanus en Cumulus congestus te zien, de eerste voorboden van het koufront dat ons vanavond 5000 kilometer naar het noorden zou teleporteren. Voor het zover was kon de zon echter meedogenloos toeslaan terwijl de bewolking weer afnam en plaats maakte voor Cirrostratus vanuit het westen. Hier en daar was nog wat Stratocumulus of Altocumulus castellanus te zien, welke zich vooral onder de Cirrostratusband leek te consentreren. Maar het kwik leek zich van dit alles weinig aan te trekken, en bleef vrolijk verder stijgen tot we halverwege de namiddag op een zinderende 34,5 graden uitkwamen. De koelte was daarentegen niet veraf, want de convergentielijn met de frisse zeelucht erachter had omstreeks 14H reeds de kust bereikt en begon vervolgens aan haar gestage opmars door België. Ze bevond zich om 16H05 pal tussen Brussel en Mechelen, waardoor de dagelijkse treinrit tussen deze steden een kennismaking met beide luchtsoorten opleverde. Het ging dus van drukkende hitte bij een met Stratus Fractus overtrekkende hemel te Brussel naar een heerlijk koele bries bij in Cumulus congestus overgaande bewolking te Mechelen. Opvallend was dat de lucht bij deze overgang een beetje melkachtig kleurde en het tijdelijk nevelig werd ondanks de plotseling tot 38,6 km/h aanwakkerende wind die van het zuiden naar het westen draaide. Een ander nogal bizar verschijnsel is dat het ongeveer een uurtje na het inzetten van de afkoeling pas begon te onweren, wat werd voorafgegaan door een afzonderlijk regenbuitje dat wat verdwaalde druppels opleverde die uit de lichtblauwe lucht leken te vallen. Het onweer ontstond in een mum van tijd uit het niets, en was een half uurtje voor het arriveren te Malderen niet meer dan een ordinaire regenbui. Niettemin kregen we in Malderen een indrukwekkende bliksemshow te zien waarbij sommige ontladingen vlakbij insloegen. Qua neerslag stelde het dan weer een stuk minder voor, want de actiefste kernen misten ons langs het zuidoosten. Helemaal op het einde van het onweer konden we met een aantal korte maar pittige buitjes nog 0,4 mm bij elkaar scharrelen. Wat tijdens de avond volgde waren nog een aantal indrukwekkende Altocumulus floccus en castellanus velden alvorens de bewolking overging in een meer egale Altostratuslaag. Deze hoefde echter niet saai te zijn want ze werd bij zonsondergang langs onder beschenen zodat er een knaloranje gloed ontstond die voor een surrealistisch uitzicht zorgde. Na zonsondergang koelde het verder af onder een wisselend bewolkte hemel, zodat we tegen middernacht pas de dagminima van 18,4 graden konden optekenen.
Met temperaturen die vanochtend niet beneden de 21,9 graden uitkwamen, kon Malderen de vergelijking met een aantal landen op de evenaar prima doorstaan. Het voelde niet zacht aan maar ronduit warm, al was de lucht erg droog wat alles een (klein) beetje draaglijker maakte. Er was echter Stratocumulus castellanus en Cumulus congestus te zien, de eerste voorboden van het koufront dat ons vanavond 5000 kilometer naar het noorden zou teleporteren. Voor het zover was kon de zon echter meedogenloos toeslaan terwijl de bewolking weer afnam en plaats maakte voor Cirrostratus vanuit het westen. Hier en daar was nog wat Stratocumulus of Altocumulus castellanus te zien, welke zich vooral onder de Cirrostratusband leek te consentreren. Maar het kwik leek zich van dit alles weinig aan te trekken, en bleef vrolijk verder stijgen tot we halverwege de namiddag op een zinderende 34,5 graden uitkwamen. De koelte was daarentegen niet veraf, want de convergentielijn met de frisse zeelucht erachter had omstreeks 14H reeds de kust bereikt en begon vervolgens aan haar gestage opmars door België. Ze bevond zich om 16H05 pal tussen Brussel en Mechelen, waardoor de dagelijkse treinrit tussen deze steden een kennismaking met beide luchtsoorten opleverde. Het ging dus van drukkende hitte bij een met Stratus Fractus overtrekkende hemel te Brussel naar een heerlijk koele bries bij in Cumulus congestus overgaande bewolking te Mechelen. Opvallend was dat de lucht bij deze overgang een beetje melkachtig kleurde en het tijdelijk nevelig werd ondanks de plotseling tot 38,6 km/h aanwakkerende wind die van het zuiden naar het westen draaide. Een ander nogal bizar verschijnsel is dat het ongeveer een uurtje na het inzetten van de afkoeling pas begon te onweren, wat werd voorafgegaan door een afzonderlijk regenbuitje dat wat verdwaalde druppels opleverde die uit de lichtblauwe lucht leken te vallen. Het onweer ontstond in een mum van tijd uit het niets, en was een half uurtje voor het arriveren te Malderen niet meer dan een ordinaire regenbui. Niettemin kregen we in Malderen een indrukwekkende bliksemshow te zien waarbij sommige ontladingen vlakbij insloegen. Qua neerslag stelde het dan weer een stuk minder voor, want de actiefste kernen misten ons langs het zuidoosten. Helemaal op het einde van het onweer konden we met een aantal korte maar pittige buitjes nog 0,4 mm bij elkaar scharrelen. Wat tijdens de avond volgde waren nog een aantal indrukwekkende Altocumulus floccus en castellanus velden alvorens de bewolking overging in een meer egale Altostratuslaag. Deze hoefde echter niet saai te zijn want ze werd bij zonsondergang langs onder beschenen zodat er een knaloranje gloed ontstond die voor een surrealistisch uitzicht zorgde. Na zonsondergang koelde het verder af onder een wisselend bewolkte hemel, zodat we tegen middernacht pas de dagminima van 18,4 graden konden optekenen.
Lees mijn Flashbacks ook op https://weerdagboek.blogspot.com en krijg toegang tot mijn recentste verslagjes, voorzien van sfeerbeelden en wolkenfoto's
gefeliciteerd!