Fotoreport: Season Tribute 2017. Sneeuw, ijs onweer, en nog veel meer!

Een blik door de ogen van mij als hobbyfotograaf & stormchaser, - een uitgebreid fotoverslag van het jaar 2017

Tip: Bekijk dit bericht+ foto's (1700P breed) op het volledige scherm voor beste fotografische weergave. Dit kan via de volgende link: Klikken maar!

Alvorens ik de de plaatjes-samenvatting van dit jaar aftrap, wijs ik jullie graag op de 2 voorgaande samenvattingen. Namelijk die van 2015, en 2016.

Season Tribute 2015: plaatjes 2015

Season Tribute 2016: plaatjes 2016

 Meer van mijn plaatjes: Klikken maar!

Het jaar is bijna voorbij, dat betekent dus dat het tijd is voor een fotografische samenvatting van wat dit jaar allemaal heeft gebracht. Dit verslag zal net zoals zijn voorgangers uit 2015 en 2016 voor een groot deel gebaseerd zijn op de ongebruikelijke en meest fotogenieke hoogstandjes van het jaar. Diverse fraaie momenten komen aan bod. Een besneeuwd landschap, een kraakheldere ijsvloer. Maar ook de zwaarste, meest fotogenieke onweersbuien. Ik neem jullie graag mee door een fotografische tour die de dynamische aspecten van het weer tot zijn recht laat komen. Foto’s zoals selfies, momenten onderweg en bijzondere voorvallen zijn met de mobiele telefoon gemaakt, de rest spreekt voor zich, DSLR-materiaal.

We trappen af met 1 januari 2017, de klok slaat 00:00 uur en heel Nederland draagt zijn steentje bij aan een zee van licht, vuur en een hoop kabaal. Het vuurwerk wordt uitbundig afgestoken in het land. Dit alles zorgt dat er in luttele minuten een stevig mistveld manifesteert over grote delen van het land. Spijtig, want al dat mooie vuurwerk is amper zichtbaar door de deken van kruitdampen en mist. Gezien de (verwachte kansen) van de mist had ik enkele voorbereidingen getroffen. Mist is voor een ding ideaal, lasershows! Kunnen wij het vuurwerk niet zien? Dan trek ik een van mijn showlasers van stal. Heeft de mist toch nog een voordeel! Beetje OT, maar dan nog  

 6 januari.

Na een frisse nacht waarbij het kwik daalt tot -7 in mijn streek zie ik goede kansen om het blauwe uur en de zonsopkomst vast te leggen. Rond 07:00 uur kom ik aan op een locatie die vaker aan bod zal komen in dit verslag. Ik stel rustig het camera-materiaal op om het eerste daglicht op de gevoelige plaat vast te leggen.

Als het zonnetje dan echt is opgekomen, wordt pas duidelijk hoe fraai het landschap is voorzien van een mooie witte laag rijp. Na 3 uurtjes fotograferen is het tijd om naar huis te gaan, de vingers begonnen langzaam maar zeker pijnsteken te vertonen. (Pussy die ik ben)

 Next up: 13 januari.

Ah, een sneeuwsetting! Gedurende de late avond van 12 februari trekt een sneeuwzone over Nederland. In de vroege ochtend/nacht van 13 januari is het meer dan duidelijk dat een smalle band met intensieve neerslag over de provincie Brabant begint te slepen. Dit resulteerde in een sneeuwdek dat lokaal opliep tot +- 8 cm. Aangezien ik geen verplichtingen heb de volgende ochtend besluit ik om de auto in te stappen en de zone met een forser sneeuwdek op te zoeken. De rit zelf is vrij intensief. Een verse laag sneeuw op de snelweg, sneeuwschuivers die de sneeuwval niet kunnen bijhouden. Glibbberen dus.

Na een uurtje rijden kom ik aan in Oosteind. De band met intensieve neerslag heeft een flinke haal gemaakt over deze omgeving. Ofja flink, als we dit vergelijken met de afgelopen 3 winters is dit flink. Er is een sneeuwlaag gevormd van 5/6 cm dik. Geen bizarre hoeveelheden, maar erg fraai om weer eens te zien.

Het sneeuwde intussen rustig door. Dit maakte het fotograferen met een lange sluitertijd wat lastiger dan normaal. Sneeuwvlokken op je lens zijn een pain in the ass om weg te clonen in photoshop.

Het is ondertussen 02:30 uur. De natte fractie neemt helaas toe, het sneeuwdek zelf begint langzaam maar zeker te smelten. Tijd om naar huis te gaan. Er moet goed gerust worden, de volgende dag staat een trip richting de Eifel en de hoge venen op het programma!

 14+15 januari.

Rond 12:00 uur spreek ik met mijn vriendin Marloes af bij een oude bekende, zijnde net zo’n debiel als ikzelf, Gijs De Reijke (Level3stormchasers). Wij laden de spullen zoals jassen, camera’s, blikjes energy, en de nodige zwaar ongezonde lekkernijen over naar de auto van Gijs. Na dit ondertussen standaard geworden ritueel vertrekken wij richting het station van ’s-Hertogenbosch. Aangekomen op locatie komt er een rode vlek in de verte aanlopen, ‘daar is Michiel!’ Michiel Baatsen(met felrode jas) is net als Gijs en ik een van de passievolle leden van Level3 die ook voor andere zaken op stap wil dan alleen maar vonkjes.

Anyway! Wij vervolgen onze weg richting de Eifel. Om in het specifiek te zijn richting Wierschem (D). Een stukje rijden verder, wat blikjes energy minder, en 1 file verder belanden wij rond 16:00 uur tussen de bossen in Wierschem. Het sneeuwdek op locatie valt helaas erg tegen. Dit schommelde tussen de 1 en 2 centimeter. Wij maken ons toch klaar om de laatste meters naar onze fotolocatie te lopen...

Het weer werkt ook niet mee. Een grijze bende van stratus hangt over de magnifiek mooie fotolocatie heen. Jammer maar geen ramp. Deze locatie hebben we namelijk bewust uitgekozen om tijdens de late avond/nacht te fotograferen. Maanlicht met een sterrenhemel is een van de fraaiste dingen die de natuur te bieden heeft als het gaat om natuurlijk licht. Onze magen beginnen te rommelen dus komen we met het fantastische idee om ergens een flinke schnitzel naar binnen te werken.

Onze zinnen zijn gezet op ‘Vulkan Brauhaus’ in Mendig. ‘Doe mij maar een biertje’ dacht ik, ‘0.5L recht voor je waffel, dat is Duitsland!’ Een vette wiener schnitzel erbij en het feest is compleet.

Enkele uurtjes na-borrelen verder vertrekken wij opnieuw richting Wierschem, het wolkendek is intussen goed opengetrokken waardoor een prachtige sterrenhemel zichtbaar is.

Daar staan we weer, een lap tekst en wat nutteloze k*tfoto’s verder wordt het dan eindelijk duidelijk waarom we ons bevinden op deze plek. Namelijk het prachtige Burcht genaamd Burcht Eltz. Het sterrenbeeld Orion staat nagenoeg recht boven Burcht Eltz, het was een plaatje.

Voor de geïnteresseerden: 15 mm FF, F5.6, ISO 1600, sluitertijd: 15 sec. 30 foto’s gelayerd vormen de voorgrond (de layers zijn toegepast om de ruisvorming sterk te reduceren)

Na precies voldoende tijd voor het bovenstaande plaatje trekt de boel dicht met bewolking. In het dal kan ik er, mede dankzij het kleurenpalet in de bewolking, nog een leuk plaatje uit trekken.

Ondanks de prachtige locatie willen wij zo snel mogelijk door. Via de Eifel zakken we af richting de Hoge Venen. Voor we koers zetten richting de Hoge Venen, belandt team nachtdier in Manderscheid voor de prachtig gelegen Manderscheider Burgen. De sneeuwdikte bedraagt op locatie ongeveer 25 cm. Flink verschil met de eerste stop dus.

Met alweer een prachtig uitzicht als traktatie.

Het is 03:00 uur geweest. Tijd om koers te zetten richting onze hoofdlocatie, de Hoge Venen. Het sneeuwdek is daar veel forser dan de locaties die wij tot nu toe hebben gehad. Het gemiddelde dek bleek naar horen en zeggen een respectabele 60 centimeter te bedragen. So, off we go!

Gedurende onze rit zien wij het sneeuwdek in een snel tempo groeien. Eerst 25, dan 35, dan ruim 45 centimeter, maar daar bleef het niet bij. De diktes blijven voor onze ogen groeien. Tot wij genoodzaakt zijn om te stoppen. Een van de bomen in het gebied ziet het niet meer zitten en besloot om er maar bij te gaan liggen.

2 oranje helden inclusief kettingzaag en werkbusje zijn gelukkig al druk bezig om de laatste restanten van de boom te verwijderen van de weg.

Wij dwalen wat in de omgeving waarbij wij enkele fotolocaties verkennen op bruikbaarheid. Tussendoor nemen wijnog wat kiekjes van het dik ingepoederde sprookjesbos.

Op de hoger gelegen delen hangt gedurende de nacht + ochtend een grootschalig veld met stratus. In eerste instantie zijn we hier niet heel blij mee. Een van onze hoofddoelen van het rijden naar de Hoge Venen is het vastleggen van de aardschaduw + zonsopgang. Dit gaat helaas niet door. Wat we er echter voor terugkrijgen is misschien minder kleurrijk, maar het is een van de meest vreemde ongewone settings die ik qua winterweer tot nu toe heb meegemaakt.

Omgeven door een pak sneeuw variërend van 40 tot in de veengebieden zelfs 80 centimeter is het landschap zoals doet vermoeden: wit. Niet erg speciaal, sneeuw heeft immers een witte uitstraling. Ook is er gele sneeuw, maar dat even terzijde. De lichtintensiteit van zowel de stratus/mist, sneeuw & rijp zijn allemaal ongeveer in dezelfde ratio. Dit alles maakt het tot een kleine, kleurloze, nagenoeg contrastloze wereld. Een bijzondere ervaring, het gebrek aan contrasten en kleuren zien wij niet snel in deze magnitude.

Het veengebied, 30 meter ploeteren door een forse sneeuwlaag. Dit voor een eenzaam stukje vegetatie met een interessante compositie.

Het resultaat.

30 meter terug via dezelfde route belanden wij weer aan de weg. Ook daar is het landschap bijzonder fraai. Let met name op de verdikking van de mist aan het einde van de bovenste rij. Contrast! Dat hebben wij deze trip nog niet veel gezien!

En dan zijn er die schaarse, kostbare momenten dat het stratusdek dun genoeg is om wat licht door te laten. Dit geeft met de aanwezige vochtigheid in de lucht meteen een bijzonder fraai kleurpalet.

Ook op deze locatie is het als een beunhaas ploeteren door de sneeuw.

Aangekomen bij de laatste foto van een prachtige winterdag.

 Zo mooi als het was, aan alles komt een eind en helaas moet je dan op een gegeven moment ook weer huiswaarts. Na een volle avond + nacht + ochtend fotograferen moet er immers gedacht worden aan de veiligheid. Er moet namelijk nog een slordige 250 kilometer terug naar huis gereden worden. Onderweg naar huis slaat de heimwee al toe, wat ons brengt naar het volgende gedeelte van deze fotografische reis door 2017.

 31 januari 2017.

Het winterlandschap beviel ons zo goed, nog geen week later besluit ik om direct uit mijn werk (22:00 uur) de spullen te pakken en met Gijs weer naar de Hoge Venen te rijden. Met ditmaal als doel: Astro-fotografie boven het sneeuwlandschap + de zonsopkomst met het bijbehorende kleurenpalet. Zo gezegd, zo gedaan. Na een werkdag van 12 uur vertrek ik eerst richting Den Bosch. Hier haal ik Gijs op en na een korte pauze bij de gele M weer door, richting de Hoge Venen. Enkele uren later komen we aan op locatie. Eerst een snelle stop op een van de fotolocaties die wij hebben onthouden van de eerdere sneeuwtrip.

Met een temperatuur van rond de -7 en een zachte wind is het goed uit te houden in de buitenlucht. Het is ondertussen 03:30 uur dus de afkoeling zal nog verder worden doorgezet. Tijd om de camera’s pakken voor het eerste plaatje van de nacht!

Pak sneeuw: check. Maanlicht, heldere hemel vol sterren: CHECK!

Nog maar net aangekomen op locatie en meteen al een prachtige setting voor de fotografie, dat smaakt naar meer! Wij gaan terug naar mijn auto en zoeken in het gebied naar enkele mogelijke bruikbare locaties voor de zonsopkomst. Tijdens deze (vrij lastige) zoektocht zakken wij af in een dal. Hier is het al iets frisser, -16 graden om precies te zijn.

Na 60 kilometer zoeken, besluiten wij om terug te gaan en de hoogte op te zoeken, waar wij zowaar op een fraai stukje landschap stuiten. De compositie maan, sterren, sneeuw & bebossing valt hier goed samen.

De sneeuw is bedekt met een forse laag rijp van ruim 2 centimeter welke verantwoordelijk is voor het glinsterende oppervlak van het landschap. Waar je ook om je heen kijkt, werkelijk alles glinstert in het maanlicht.

Na het maken van enkele plaatjes rijden Gijs en ik rustig verder. Kachel op standje crematie en rustig tuffen wij door het landschap. Plotseling klinkt daar een Gijs: ‘STOP, 30 meter naar achteren rijden a.u.b.’ Zo gezegd zo gedaan, 30 meter terug zie ik direct waar de beste man op doelt.

WAUW! Wat een prachtig sprookjeslandschap. Ultragroothoek op de camera, panorama schieten en zelf natuurlijk ook genieten van het uitzicht.

Alles is mooi, alles is het fotograferen waard. Helaas begint de tijd te dringen. Wij hebben 3 succesvolle nachtshots gemaakt, prioriteiten stellen en als de donder naar een andere locatie om de schemering vast te leggen. Door wat zoek- en speurwerk van Gijs hebben wij een grove indicatie waar wij moeten zijn voor de volgende shots. Na een kleine zoektocht ploeteren we ter been de laatste 800 meter naar onze gemarkeerde locatie. Het schemerde intussen flink dus dat maakt het navigeren in het bosrijke gebied wat gemakkelijker. Note, voor de geïnspireerde lezers onder ons: met 2 tassen vol materiaal lopen door een sneeuwdek van een halve meter is knap vermoeiend.

Maar zoals altijd met deze hobby: de moeite meer dan waard!

‘Kijken we ook even de andere kant op?’

De fraaiste momenten zijn vastgelegd, de zonsondergang zelf is niet het fotograferen waard. Tevens begint de vermoeidheid van een volle dag werken zonder rust + alweer een nacht overslaan merkbaar te worden. Tijd om terug te lopen naar de auto.

Tussendoor maken wij nog wat plaatjes van de omgeving.

Ondergetekende kan zo door als zombie in The Walking Dead. Gelukkig is dat op de foto niet terug te zien...

22 januari.

Droge vorst! Bij het zien van het nodige volk op de lokale vijvers besluit ik om de ijsvloer op te zoeken in Kinderdijk. Een heldere, zwarte ijsvloer met een ijsdikte van 4/6 centimeter. Dat is een aantal jaar geleden! Bij het betreden van het ijs kraakt het zacht onder de voeden. Dit geeft enige onrust in verband met de cameraspullen die ik met mij mee draag het ijs op. Diverse schaatsers passeren in groepjes over het ijs, ach, dan kan ik ook wel verder lopen! 

Geduldig wacht ik tot de zon achter de horizon verdwijnt en de kleuren voor de fotograaf beter werkbaar worden. Dat wachten is goed beloond!

Het blauwe uur geeft veel mogelijkheden om met de verschillende contrasten van het landschap te spelen. Zo sluit ik de dag af met dit plaatje vanaf een kraakhelder, onaangetast stukje ijsvloer.

 18 februari.

De winter verloopt (zoals wel vaker) zeer matig in Nederland. Toch valt er altijd wel iets te fotograferen. Bijvoorbeeld deze zonsondergang onder spanning.

 13 maart.

De winter maakt langzaam haar overstap naar de lente. De temperaturen lopen weer op en de dagen worden langer. Toch blijven de donkere uurtjes ook prachtig om op stap te gaan met de camera. Zo besluit ik na een ritje vanuit Leeuwarden om een tussenstop te maken in Kinderdijk.

Geen verkeerde keuze gezien de lichtomstandigheden.

Water zo glad als een spiegel, that’s how I like it.

Een andere compositie levert dit beeld op.

26 april.

Het Hallerbos is wereldberoemd geworden om zijn Iconische boshyacinten. Ieder jaar kleurt het bos blauw in de maanden april en mei. Om die reden besluiten Gijs en ik dan ook om een bezoekje te brengen aan dit fraaie tafereel.

Een golvende zee van kleuren.

Later op de ochtend prikt het zonnetje tussen de wolken door, wat zorgt voor fraaie contrasten in de kleurrijke bloemenvallei.

30 april.

Een spontaan bezoekje aan de Etersheimer Braakmolen, met als doel? De melkweg vastleggen boven een van de delen van Nederland waar de lichtvervuiling dit niet onmogelijk maakt.

10 mei.

Na een kraakheldere nacht zijn de atmosferische omstandigheden ideaal voor het ontstaan van grondmist. Op mijn persoonlijke bucketlist voor 2017 staat Kinderdijk gehuld in mistflarden hoog op het lijstje van ‘Things to capture’. Na een vroege wekker van 04:30 uur pak ik de nodige spullen in en vertrek ik naar Kinderdijk.

Was het de korte nacht waard? Geen twijfel mogelijk.

Ondanks het vroege tijdstip ben ik niet alleen. Een andere landschapsfotograaf is ook aanwezig om het fraaie tafereel te aanschouwen.

Het blauwe uur maakt plaats voor het gouden uur. Het gebruik van de aanwezige silhouetten in combinatie met de dikke grondmist geeft een bijzonder fraai beeld. Een lust voor de fotograaf dus!

De Lek gehuld in mistflarden. Op de achtergrond zien we de ‘Lekcrossing’. Deze masten zijn met hun hoogte van 163 meter de hoogste hoogspanningsmasten in Nederland. Beide crossings vervoeren 380kv.

12 mei.

De eerste convectieve casus!

Na de semi-winterslaap is het verwelkomen van het eerste lente-onweer altijd een verademing. De dynamische omstandigheden laten enkele single-cell/multicell buien toe. Zo heb ik de vieze mazzel dat een prachtig exemplaar voor mijn neus begint te activeren!

Een kleine, maar goed ontwikkelde arcus is zichtbaar.

Welke zich inclusief de rest van de cell ontwikkelt tot een volwaardige onweersbui inclusief fraaie en contrastvolle neerslagvoet.

Met de koude, sterke outflow in mijn gezicht en de door bliksem opgelichte groene neerslagkern welke op mij af komt denderen, is dit ongelimiteerd genieten als liefhebber van convectief geweld!

13 mei.

Wat begint als een mislukte stormchase (bust), eindigt als een avondje fotograferen bij stellingmolen ‘De Vlinder’.

Goed verhaal, lekker kort ook.

21 mei.

Nog meer molens… ja echt.

Een fraaie zonsondergang in jawel, Kinderdijk.

 29 mei.

Een zomerse periode wordt afgesloten met enkele onweersbuien. Ditmaal zoek ik het dicht bij huis en vang ik onder andere deze fraaie ontlading in Alblasserdam.

Enkele kleine, nieuwe cellen zijn in noordoostelijke richting ontstaan. Een spoedritje naar Kinderdijk voor een punt met fraai zicht op de aanwezige ontladingen is dan ook snel gemaakt.

Sta ik alweer tussen de molens!

22 juni.

Na een nacht met wel 2 uur slaap en een bezoekje aan de tandarts is het tijd voor een chase naar onze oosterburen. Lekker gaar door de beperkte nachtrust. Natuurlijk ook nog met een smoel die hangt op half7 door de verdoving van de tandarts. Ik rij richting het oosten om mij te voegen met enkele chasecollega’s. Met een fijne cape/shear cocktail is de potentie op enkele forse supercells reëel.

Aangekomen op onze eerste locatie nabij Euskirchen, begint de convectie langzaam maar zeker tot leven te komen. Met zo’n 36 graden is het flink puffen in de volle zon. ‘Wat is het warm, Michiel: Kijk, Torentjes!’ De CAP/CIN is op dit moment nog te overheersend. Enkele dappere pogingen tot serieuze convectie worden daardoor al snel afgesneden.

Na een rustige staarsessie naar de falende convectie wordt de boel doorbroken. En hoe, BOOM!

Met onze cell welke 50/60KT effectieve shear pakt met capewaardes rond de 2000/3000 J/KG kijken we direct naar een exemplaar met potentie op zeer grote hagel, hoge bliksemactiviteit en zware windstoten.

Hoe oogt zo’n jong maar zwaar exemplaar? Compact maar robuust!

Deze cell groeit al snel uit tot een flinke HP supercell. Een duidelijk hook-echo structuur is dan ook waarneembaar op de radar. Wij besluiten om de achtervolging in te zetten en de bui te onderscheppen. Helaas verloopt dit vrij stroef: veel opstoppingen in het verkeer en de bui in kwestie gooit de turbo er op. Snel dat hij gaat! Na zo’n 3 uur in het kielzog van de bui te rijden besluiten wij om het beest te laten varen en enkele plaatjes te schieten van de schitterende achterzijde. Diverse nieuwe felle onweershaarden ontstaan op dit moment onder de anvil van de grotere supercell, welke inmiddels ruim ten oosten van ons is.

Geen wallcloud of mooie RFD-taferelen, wel een prachtig veld met tetten/mammatus en meerdere ragscherpe updrafts. Genieten dus! 

3 updrafts op rij, stuk voor stuk voorzien van de nodige IC bliksem.

Ik ben ondertussen zo gaar als een schnitzel van het slaapgebrek en de lange rit, maar dat vergeet je even als je dit prachtige schouwspel voor je neus ziet ontwikkelen.

Panorama geschoten op 15mm (fullframe) van zo’n 140 graden breed, het mammatusveld is echt gigantisch. De bovenste ‘bollen’ hangen bijna recht boven mijn hoofd.

De atmosfeer is nog zeer onstabiel. In enkele minuten tijd ontstaat er een verse cell recht voor onze neus. De bliksemactiviteit stijgt in enkele minuten naar hoogtes van 1 ontlading per 2 seconden in de top van dit kleine, maar bijzonder felle exemplaar. ‘Heuj, torentjes met bliksem’ is wat ik riep naar Michiel. Het licht van de ondergaande zon in combinatie met alle activiteiten in de atmosfeer geeft enkele schitterende kleurschakeringen en contrasten.

Helaas is het ondergaan van de zon ook het einde van het convectieve geweld. Nog een sfeerplaatje om vervolgens de oplichtende buientoppen richten het oosten uit te zwaaien. Was leuk, nu naar huis, ik verlang naar mijn bed.

2/3 juli.

NLC’s, eindelijk!

Naast het rijden van grote afstanden voor het geknetter in de lucht kan ik zelf ook heel erg genieten van het ervaren en vastleggen van een fraai NLC display. In de nacht van 2 op 3 juli is het raak! Wat begint als een bescheiden display aan het noordoostelijke zenith groeit al snel uit tot een erg fraai en helder complex.

Rond de klok van 02:00 uur zijn de NLC’s laag, maar relatief fel zichtbaar aan de horizon. 

Het NLC display staat op de juiste positie om deze te combineren met een van de composities welken mogelijk zijn in Kinderdijk. Na het ritje naar de locatie kom ik rond 02:30 uur aan. Maar f*ck, de rietkragen zijn hoger dan verwacht, en dan staat er ook nog een afgetrapt oud busje op de spot welke ik in gebruik wil nemen.

Improviseren dus, het dak van mijn auto functioneert immers prima als statiefverlenging.

Dit plaatje rolt vervolgens uit de camera.

Een blik op de fraaie ribbel structuren. Volgende keer graag nog wat grondmist om het plaatje compleet te maken.

Een blik richting het noordwesten.

Ondergetekende heeft een nieuwe avatar (profielfoto) nodig voor zijn flickr account. Secundaire camera op de tripod en eens proberen om 8 seconden lang niet te bewegen.

6/7 juli.

‘We mogen weer!’ Een dag met potentie op geknetter, zowel overdag als in de nachtelijke uren. Een cocktail van 2500/3000 J/KG in combinatie met 40KT effectieve schering kan (mits surface based) voor enkele zeer felle cellen zorgen.

De chase begint met ritje richting ’s-Hertogenbosch waar ik samen met 3 andere chasers (Gijs, Michiel & Paul) een team vorm. De spullen worden overgeladen naar de auto van Paul en de koers wordt snel ingesteld richting het zuidoosten. Een fel complex met een hoge bliksemactiviteit stevent af op de regio Luik ( België ). Iets ten oosten van Luik positioneren wij onszelf op een punt met respectabel zicht op het aanstormende geweld.

Een gelaagde arcus-structuur is zichtbaar inclusief downburst taferelen en de nodige CG’s. Dit gevaarte is ondanks zijn hoge basis surface based. Goede hoop voor de rest van de dag dus!

Meanwhile achter mijn rug, ‘Rick loop eens niet in mijn compositie, lul!’

Kort na het nemen van het bovenstaande plaatje vertrekken wij richting het oosten. Dit met als doel voor het complex uit te blijven rijden. Mooi idee, de uitvoering is wat minder. Na zo’n 10 minuten rijden belandden wij in een grote file op de E40 richting Aken. Game over dus. Wij besluiten om de gele M op te zoeken in de regio om daar met enkele andere chasecollega’s te meeten. Vanaf daar zetten wij onze zinnen op een forse leftmover welke via Frankrijk over de kust van België richting Nederland trekt.

Tijdens een kleine tussenstop nemen we de tijd om de situatie te bespreken. Tevens bekijken we of onze zet om richting de Vlaamse kust te rijden haalbaar is. De knoop is snel doorgehakt en wij zetten de chase voort naar het westen.

Het groepje fanatieke chasers met in het midden de - ondanks de zomerse temperaturen -  muts dragende mafkees. Beter bekend als ondergetekende.

Na een rit van ongeveer 2 uur, rijden wij parallel aan de leftmover. Helaas is deze ondertussen sterk afgezwakt omdat hij voor het gezonde regime uit loopt. Om ons heen ontstaan gelijktijdig diverse celletjes, zuiver elevated maar er wordt behoorlijk gesmeten met bliksem! De zon zal spoedig ondergaan. Onze zinnen worden dus gezet op een chase gericht op bliksemfotografie. De chasegroep split na het maken van deze beslissing op in 3 delen, ieder zijn eigen weg. Paul, Michiel, Gijs en ik zetten onze zinnen op een nachtje bliksemfotografie in Kinderdijk. 

Een kleinschalig buitje voor de grotere cellen uit perst zo nu en dan wat cc’s door de lucht. Dit tafereel speelt zich af in oostelijke richting. De camera’s worden opgesteld richting de befaamde molenrij.

Na een tijdje geduldig wachten… STRIKE!

Luid gejuich van Gijs mij, wat niet veel later wordt verstoord door een daverende terrordreun van de bovenstaande ontlading. Een zuivere CG+ perfect in compositie, wat wil je als fotograaf nog meer?

In noordwestelijke richting komt het vonkjesgeweld ook goed op dreef.

CC’s en CG’s wisselen elkaar met enige regelmaat af.

Ook pal west begint de boel te knipperen.

Een van de laatste buien welke het fotograferen waard is. Hierna droppen wij Michiel Baatsen in Utrecht en vervolgens Gijs en Paul in ’s-Hertogenbosch. Rond 03:00 uur kan ik zelf zowaar mijn bed opzoeken.

Het laatste plaatje van de al met al, succesvolle chase.

9 juli 2017.

De molens missen mij, of ik mis de molens. In ieder geval een slap excuus om weer in Kinderdijk te belanden. Ditmaal voor een fraaie zonsondergang.

19 juli 2017.

Een dag met grootse verwachtingen welke uiteindelijk voor velen niet zullen uitkomen. Na een volle dag achter de feiten aan te rijden, ontstaat er in de avond rond 21:30 uur een kleine maar vrij felle multicell ten oosten van Eindhoven. Helaas bestaan nagenoeg alle ontladingen uit IC bliksem. Een duidelijke CG kan gelukkig nog worden vastgelegd. Geen uitgebreid report van deze “bust” maar wel een plaatje.

22 juli 2017.

Een onverwachtse wending!

Als ik ontwaak op de zonnige zaterdagmorgen is het vriendelijk weer buiten. Een stralende zon staat hoog aan de hemel. Ideaal aangezien vandaag de jaarlijkse barbecue van onze groep gepassioneerde weerliefhebbers&stormchasers genaamd ‘AmazingSky’ op de planning staat. De barbecue vindt plaats bij de woning van een van onze leden. Hans Nienhuis is dit jaar het slachtoffer.

Alvorens ik vertrek, lees ik de stormforcast van Estofex op mijn gemak even door. Bij onze oosterburen is er potentie op enkele forse onweersbuien, dynamische exemplaren zijn niet uitgesloten. Met capewaardes van 500/1000 J/KG en 45-50KT effectieve schering kan dat eventueel wat leuke cellen opleveren. Veel aandacht besteed ik er niet aan, gezien de meest interessante overlap vanaf Holsloot relatief ver richting het zuidoosten ligt. Toch mik ik alle fotografie gerelateerde meuk in de auto. Je weet het tenslotte maar nooit met deze hobby en al helemaal niet in 2017!

In Holsloot genieten wij van een zeer smakelijke barbecue. Tegen het avonduur begint de convectie in de regio serieuze vormen aan te nemen. De ontspannen sfeer slaat daardoor bij de oplettende leden snel om naar enthousiasme. Wilfred Janssen en ik bespreken de situatie door en gaan na wat speurwerk op de laptop over tot een spontane stormchase. Roland, een van de andere aanwezige chasers, besluit zich bij ons spontane “chase-united team” aan te sluiten samen met mijn vriendin Marloes. De rest van de aanwezigen kan helaas niet mee wegens diverse redenen.

Kort na wij vertrekken uit Holsloot richting Duitsland staan wij na zo’n 5 kilometer al in het weiland. Prachtige vrijstaande CB’s, machtige updrafts met het fraaie strijklicht van de zon. Omgeven door een kraakheldere lucht. Dat zie je niet zo vaak!

Na het maken van het bovenstaande plaatje zetten wij onze reis voort richting Haselünne, Duitsland. Al snel doemt een arcus-achtige structuur op voor onze neus. De buien waar wij het op gemunt hebben zijn dus vrij snel genaderd! Wilfred en ik zoeken al navigerend naar een stukje landschap met fatsoenlijk zicht op de aankomende buien. Zo’n 15 minuten lang rijden wij zoekend richting het noorden om zo het aankomend buiengeweld voor te blijven en tevens uit te kijken naar een plek met fatsoenlijk uitzicht. Na deze voor het gevoel, uren durende zoektocht vinden wij een plek met acceptabel zicht in de goede richting. Het landschap is vrij saai, maar alles beter dan de bomenmeuk waar de rest van de omgeving uit lijkt te bestaan.

En hoe is het met onze cell in kwestie? Damn! Die is forser geworden dan verwacht! De camera’s zijn snel opgesteld om de snel groeiende cyclus van onze cell vast te leggen.

Over een snelle ontwikkeling gesproken, Heel veel waterdruppeltjes met nog meer gestructureerde roterende waterdruppeltjes.

Een kerngezonde multicell met enkele HP-Supercell trekjes. Het gevaarte maakt optimaal gebruik van de cape/shear overlap in het gebied. Voorzien van prachtige blauwe, groene en bruine kleuren inclusief een hoge bliksemactiviteit. Plotseling heeft iedereen enkele ADHD-trekjes aangezien wij even niet weten hoe we moeten reageren op het grommende, flitsende beest voor ons.

De RFD arcus vol schitterende kleuren en contrasten nadert ons snel. Een staande panorama is noodzakelijk om het immense gevaarte fatsoenlijk in beeld te krijgen.

Het hele circus is ondertussen dicht genaderd, spullen pakken en met de auto knallen richting het noordoosten, een tweede intercept zou natuurlijk fantastisch zijn.

Tijdens onze poging om wat afstand te winnen van de cell schiet Marloes een korte video van de shelfcloud die zich aan het vormen is. Thanks Marloes! 

 https://www.youtube.com/watch?v=OOcV_hUqWZc&feature=youtu.be

Helaas wordt de voeding van het gevaarte afgesneden door nieuwe convectie op de outflow boundary. Deze nieuwe convectie ontwikkelt in razend tempo uit tot een supercell. Het jeukt flink om onze eigen cell te laten lopen voor dit nieuwe exemplaar. Uiteindelijk besluiten wij om dit niet te doen gezien de kleine kans van slagen. Wel kunnen wij nog een half uurtje genieten van de bliksem activiteit (met name crawlers) van ’ons’ exemplaar.

Na deze kleine, maar bijzonder succesvolle chase besluiten wij om nog eventjes na te genieten met het gezelschap van Hans dus rijden wij terug naar zijn boerderij. Hans kon ons helaas niet vergezellen tijdens deze chase aangezien hij dingen te doen had op de boerderij.

31 juli + 30 augustus 2017.

Ah, we mogen weer! Na enkele dagen weerkaarten smijten naar elkaar is het duidelijk genoeg: 31 juli + 1 augustus kunnen bij zowel onze zuider en oosterburen 2 mooie dagen opleveren. 31 juli staat in de weermodellen ingetekend als een nachtelijk bliksemfeest met, jawel, nachtelijke supercells. Een kans die wij natuurlijk wel moeten benutten. 1 augustus is nog wat onzeker in verband met de nacht/ochtendconvectie van de dag ervoor. Maar mocht de setup goed benut kunnen worden, dan zijn er bijzonder leuke taferelen mogelijk.

31 juli:

Na een kort overleg met 2 chasecollega’s (Paul & Roland), spreken wij om 13:00 uur af in ‘S-Hertogenbosch. Hier laden we de cameraspullen en andere meuk in de auto van Paul. Na het nodige propwerk van statieven, camera’s, tassen met eten en alle overige zooi is het tijd om te vertrekken. Rond 18:30 komen wij (na 2 korte stops) aan in Metz, Frankrijk. Aangezien het nachtwerk belooft te worden en de volgende dag mogelijk ook benut wordt om te chasen, boeken wij aldaar direct een hotel.

Aangekomen in ons chasevertrek a.k.a hotelkamer dumpen we onze spullen en hangen de telefoons aan de lader. Wij checken snel even de progtemps, radar en overige weergerelateerde nerdy stuff. Een unieke setup met een slordige 1500 J/KG cape en shear waardes van 60-70KT! Het ziet er dus veelbelovend uit!

Rond 19:45 uur vertrekken wij in noordwestelijke richting. Waarheen? Geen idee, Dat zien we vanzelf. Mooi he?

Enkele kleine maar felle onweersbuien zijn ontstaan en liggen strak in de aanvoer. Niet veel later zijn dan ook de eerste CG’s zichtbaar aan de horizon. En dat op een flinke afstand! Duidelijk dat de LCL (hoogte wolkenbasis) vrij hoog is bij deze cell. Wij rijden nog een klein stukje door en belanden nabij het pitoreske dorpje genaamd Saint-Laurent-sur-Othain (Frankrijk).

Het celletje op de radar, fel maar compact.

En hoe oogt ons buitje vanuit waarnemersoogpunt? Niet verkeerd.

De CG’s vliegen regelmatig links naast de neerslagkern richting de grond. Erg fraai om te zien maar de boel trekt snel weg richting het noorden. Deze laten wij dus lopen, er zit immers nog genoeg geknetter in de aanvoerrichting.

Nog een beeld van het passerende eerste exemplaar.

Een nieuwe cell is zichtbaar aan de horizon. Wij zoeken in de omgeving naar een plek met uitzicht en belanden na 20 minuten tussen de akkers van boer Francois.

Met een zachte warme wind in de rug, en het geluid van krekels tussen de begroeing stel ik mijn statieven op in het weiland. Ondertussen zijn er al diverse CG’s zichtbaar in de verte.

Hoe ver? Ver.

Op de radar is een typerende supercell structuur zichtbaar van onze naderende cell. Dit exemplaar is gezien de zeer hoge shearwaardes naar grote waarschijnlijkheid een LP supercell.

Met de telelens worden de naderende vonkjes al snel beter fotografeerbaar.

Doe maar stoer met je totale CG barrage

‘Ondertussen met mijn tweede camera + telelens’

WAUW!

Alle CG’s zijn zeer fraai vertakt. Ideaal toch?

‘Doe maar lomp met die CG’s’

Het zaakje begint ondertussen snel te naderen. De mooie structuren van de FFD shelf + inflow banden worden goed zichtbaar.

De CG’s slaan zeer regelmatig in ruim voor de inflow structuur. Geweldig om die prachtige clear-air CG’s te zien. Maar de supercell structuur wordt door die felle CG’s totaal naar de achtergrond gebracht. Luxeproblemen?

Ah, maar daar zien Wij iets van de meso

Nog maar een plaatje, de CG’s slaan ondertussen ook naast en achter ons in. Linke soep dus.

Een kansloze poging om voor de neerslag uit te komen mislukt. Wij belanden aan de rand van de hailcore van onze supercell. Enkele spannende momenten met de eerste hagelstenen die op onze autoruiten kapot slaan. Veel groter dan 3 cm worden de stenen op onze locatie gelukkig niet.

Anyway, na 15 minuten rondjes rijden belanden wij in, jawel, alweer een akker. Mooi land dat Frankrijk. Op locatie zetten wij de camera’s op en zien wij dat de hagelstenen, zelfs 15 minuten na de passage van het noodweer nog vrij fors van formaat zijn. De stenen die op deze locatie zijn gevallen waren waarschijnlijk 3 á 4 centimeter.

Ondertussen blijft het flink doorflitsen door de ontladingen van onze wegtrekkende supercell. En verrek, hagelmist!

Zo’n plaatje ontbrak nog in de collectie.

In het zuidwesten staat de volgende supercell klaar. Goede plaatjes hebben wij daar helaas niet van. We moeten nog zoeken naar het juiste landschap en de CG barrage die de hele omgeving probeert te elektrocuteren maken het niet meer veilig om uit de auto te stappen. Soms moeten er afwegingen gemaakt worden en veilig thuiskomen vinden we toch enigszins belangrijk. We kijken de boel even aan en besluiten om (na het passeren van het bliksemgeweld) terug richting het hotel te rijden. De volgende dag is er immers zat potentie. Estofex kondigt dit aan met een level3 waarschuwing.

1 augustus:

De volgende dag kijk ik rond 08:00 met mijn slaaphoofd op mijn telefoon. Na 2 keer in de ogen wrijven zie ik dat een felle buienlijn met de structuur van een bow echo recht op onze locatie (Metz) afstormt. Ik breng mijn Chase collega’s op de hoogte met het bericht dat wel haast moeten maken indien we deze buienlijn succesvol willen onderscheppen. 10 minuten later zitten wij met kleine oogjes in de auto, onderweg naar een locatie in de regio met voldoende zicht om het hele circus op te wachten.

Aangekomen op locatie… ‘Hmm. Is dit alles?’ Helaas ja. Want de level 3 setup in Duitsland (waarvoor wij diezelfde dag richting Frankfurt zijn vertrekken) loopt ook uit op een totale flop. Een zuur einde van een dag met veel potentie, maar gelukkig is de chase van de nacht ervoor wel een groot succes.

15 augustus 2017.

Een dag met onweerskansen op het programma, dat betekent weer een slechte nachtrust. Vroeg in de ochtend wordt ik even wakker, voor de zekerheid check ik op de app van Blitzortung of er al wat aan geknetter gaande is. Lang in de ogen wrijven was is nodig want het kaartje van Blitzortung maakte mij klaarwakker. Vanuit Frankrijk trekt een gebied met de nodige bliksemacviteit in sqaull modes richting Nederland. Doei slaap, tijd om de boel in de gaten te houden! Tevens heb ik meteen maar even de kaartjes met wind en relatieve luchtvochtigheid geopend. Wat blijkt? Grondmistkansen!

Spullen bij elkaar geraapt, in de auto gestapt en snel vertrokken. Een kleine 20 minuten later kan ik het volgende plaatje schieten.

Richting het westen worden de restanten van het onweerscomplex mooi opgelicht door de opkomende zon.

Later die dag vertrekken wij (Gijs & ik) naar Duitsland met de hoop om wat mooie plaatjes te kunnen schieten.

Uiteindelijk komen wij thuis met 2 redelijke plaatjes.

 9 september 2017.

Een kleine, maar pittige onweersbui trekt over de Alblasserwaard. De toeristen hebben geen flauw benul en zijn een kleine 10 minuten later dan ook in allerijl  aan het zoeken naar een schuilplaats.

11 september 2017.

Een actieve trog trekt van west naar oost over het land. Met name in de kustprovincies word de passage gekenmerkt door flinke windstoten in combinatie met flinke bliksemactiviteit. Waar de noordelijke zijde van de trog in eerste instantie het actiefst is schuift deze activiteit plotseling op richting de zuidelijke zijde. Ik prop snel een bord met eten naar binnen en laad de cameraspullen in de auto.

Aangekomen op locatie (Kinderdijk… goh, alweer?) trekt de trog over met de nodige neerslag in combinatie met flinke windstoten. In verband met de veiligheid besluit ik om de passage van de actiefste kern uit te zitten. Direct na de passage pak ik mijn spullen en maak ik gebruik van mijn eerste compositie.

Lang hoef ik niet te wachten op het eerste succesvolle plaatje. Een gigantische cc ontlading kruipt op enkele kilometers hoogte door de lucht.

De ontladingen volgen elkaar in een rustig tempo op. Typerend voor dit complex is dat de meeste ontladingen bestaan uit lange cc’s. Deze ontladingen ‘kruipen’ over een lengte van meerdere kilometers onder de basis van het complex door. Zeer fraai om met het blote oog te volgen!

Stack van 2 cc’s die elkaar opvolgde in 2 opnames.

Na enkele fraaie ontladingen besluit ik om een andere compositie te gebruiken. Ditmaal wat dichter bij het water met een andere hoek op de molenrij.

29 september 2017.

Weer eens vroeg uit de veren voor jawel, grondmist!

Het eerste shot van de ochtend, de Peilmolen gehuld in mistflarden tijdens het blauwe uur.

Na de zonsopkomst kleurt het landschap prachtig goud. Dit in combinatie met de aanwezige mist geeft een fraaie warme sfeer.

Ik rij rustig verder op zoek naar enkele composities en beland niet veel later in de buurt van Leerdam.

17 oktober 2017.

Een ongebruikelijk 'plat' kleurenpalet is zichtbaar in de lucht. Mede dankzij Ophelia welke 16 oktober als stormdepressie over Ierland was getrokken. De zon heeft een kenmerkende, diepe oranje kleur, zoals men alleen maar kan zien tijdens een zonsopkomst/zonsondergang. Door de diepe zuidelijke aanvoer waar Ophelia een flink zetje aan heeft gegeven hangt er een dikke 'waas' in de atmosfeer, afkomstig van bosbranden in Portugal en noord Spanje.

Uniek? Absoluut!

4 november 2017.

Het is weer zo ver, de jaarlijkse bijeenkomst van stormchasend Nederland & België. Altijd een gezellige bende waar de nodige verhalen worden gedeeld over en weer (en over het weer)

22.22.22 uur? Tijd voor een groepsfoto, jee!

10 december 2017.

Ah, een sneeuwsituatie in eigen land! Na een aantal zeer matige winter is de vertoning van een landelijk sneeuwdek een zeldzaamheid geworden. December 2017 besluit echter het roer om te gooien met niet 1, maar 2 prachtige sneeuwdagen! De dag begint met de doorkomst van een stevige sneeuwstoring. Deze storing dumpt lokaal zo’n 5/15 centimeter aan sneeuw over grote delen van Nederland. Ik besluit om het ‘witte goud’ vast te leggen in het prachtige natuurgebied van de Loonse en Drunense Duinen.

Na een leuke autorit door het winterse landschap kom ik aan in het natuurgebied. De eerste plaatjes kunnen al snel geschoten worden.

Een desolaat gevoel bij het betreden van de duinvlakte, maar damn… dat was toch best mooi na meerdere winters zonder sneeuwval van betekenis!

Helaas moet ik het rustig aan doen met wandelen. Een week eerder ben ik flink tegen de vlakte gegaan door een gladde ondergrond. Veel pauzes en weinig lopen dus. Niet ideaal, maar die pauzes zijn best te overzien met dit fraaie landschap!

Tegen 16:00 uur keren de contrasten terug in de lucht en zijn er weer wat subtiele kleuren te vinden in de bewolking.

De contrasten worden sterker, net als de kleuren. Subtiel, maar toch erg werkbaar.

Nog eentje extra dan. 

11 december 2017.

De volgende dag, een sneeuwdump van vergelijkbaar kaliber. Helaas ben ik door mijn pijnlijke been niet mobiel genoeg om nogmaals een fototripje te wagen. Ik zoek het ditmaal op in de omgeving.

Tijdens het blauwe uur intensiveert de sneeuwval, dit geeft fraaie beelden in combinatie met de verlichting van het passerende verkeer.

Aan het einde van de avond is er zo’n 8 centimeter aan verse sneeuw gevallen. Geen verkeerde start van de winter dus!

Wat de rest van de winter zal brengen blijft voorlopig nog een mysterie. Het einde van 2017 nadert al snel, wat dus tevens het einde betekent va deze fotografische samenvatting van het jaar. Ik wil alle lezers vriendelijk bedanken voor het doornemen/bekijken van dit report.

Tevens wil ik alle chasers, fotografen & liefhebbers waarmee ik op stap ben geweest bedanken voorr de leuke gezellige tripjes samen!

Op naar een sneeuwrijk, en convectief 2018, Cheers!