Sneeuwchase-verslag no. 2: Dit keer per fiets en wél met succes!

Gisteren postte ik al een verslag van de sneeuwchase naar Oost-Nederland per trein die uiteindelijk toch wel wat tegen viel. Maar gisterenavond waagde ik weer een poging, dit keer met de fiets richting de Grebbeberg. Hierbij een volgend deel van mijn 'Winterdagboek', dat inmiddels alweer 22 pagina's kent (wel inclusief foto's). Nou hopen dat ik het dit jaar wél volhoud tot het einde van de winter. 

---

28/11 – Misschien wel de mooiste sneeuwdag ooit!

[...]

Vanuit het noorden en midden van het land komen wat meldingen van natte sneeuwval en geleidelijk wordt duidelijk dat deze rond de Veluwe zo af en toe ook al blijft liggen. Onder andere in Apeldoorn en Zutphen zou het een beetje wit zijn en de webcams in de buurt bevestigen dat beeld. In de buurt van Rotterdam onweert het – zie ik als eerste op één van de doorsnee weerapps – en die buienlijn lijkt richting Wageningen en omstreken te komen. Nadat het eerder op de avond onder heldere omstandigheden even vroor, is het inmiddels echter alweer bijna twee graden boven het vriespunt. Ik vraag me dan ook af of het nog wat gaat worden met betrekking tot natte sneeuw, maar hoopvol is dat in Apeldoorn en Zutphen een groot deel van de lage temperaturen komt door isothermie. En laat het nou juist die buienlijn vanaf Rotterdam zijn die daarbij kan helpen.

Rond half elf besluit ik om op de fiets te stappen richting de Grebbeberg. Ik heb daarvoor nog snel even mijn telefoon iets verder opgeladen want die was niet al te vol, evenals mijn fietslamp trouwens. Een paar minuten is het droog, maar dan begint de neerslag vrij snel in intensiteit toe te nemen. Het is ongeveer een kwartier tot twintig minuten fietsen vanaf mijn kamer in Wageningen tot bovenop de Grebbeberg en ik vrees eigenlijk dat de hoogste intensiteit al voorbij zal zijn vooraleer ik boven ben aangekomen, ook omdat de buien vrij snel trekken. De neerslag transformeert al vrij snel naar regen met wat ‘stukjes’ naar natte sneeuw, al wisselt de vaste fractie wel wat. Ik heb er gezien de vrij snelle transformatie van natte sneeuw eerst nog wel vertrouwen in, maar als ik aan de klim van de Grebbeberg ben begonnen en de sneeuwfractie eigenlijk nauwelijks toeneemt, begin ik me toch wel enigszins af te vragen of het überhaupt nog wat wordt. Na de deceptie van gisteren – qua hoeveelheden sneeuw dan – lag een volgende misschien al wel weer op de loer. In plaats van te stoppen bij de begraafplaats rijd ik een klein stukje naar beneden, naar de bushalten bij het dierenpark. Daar kan ik onder een afdakje even rustig de radarbeelden bekijken zonder dat mijn telefoon niet meer te bedienen valt door alle nattigheid. 

Met de fiets op 'sneeuwchase' naar de Grebbeberg, het zal weer een kort nachtje betekenen, maar je moet er wat voor over hebben om (natte) sneeuw te zien. 

Het lijkt een kwartiertje wat minder intensief te gaan natte sneeuwen, voordat vanaf kwart over elf de intensiteit weer flink zou moeten gaan toenemen. Ik wacht dus geduldig af terwijl ik in de kou op het bankje in het bushokje zit. De amateur-weerstations in de buurt van Maarn en later ook Leersum laten duidelijk isothermie zien; sinds het arriveren van de intensievere neerslag is de temperatuur er met ruim een halve graad gedaald. Dat zou – zeker voor de hoger gelegen Grebbeberg – nét het zetje kunnen geven. En ja hoor, na een minuut of tien wachten neemt de intensiteit vrij snel toe. Ik fiets weer even richting de begraafplaats omdat het daar nog net een fractie hoger is. De vlokken worden dikker en dikker, en op een gegeven moment vallen er echt ‘zakdoeken’ uit de lucht. Ik zie sommige vlokken terecht komen op de grond en die hebben soms wel een doorsnee van meerdere centimeters. Het blijft nog niet direct liggen, maar ik heb het gevoel dat als dit nog een kwartiertje doorgaat het er wel winters uit zal zien. 

Rond half twaalf 's avonds blijft de sneeuw heel voorzichtig een beetje liggen. 

Om enigszins fatsoenlijk een blik op de radar te kunnen nemen fiets ik even terug naar de bushalte bij het dierenpark en het lijkt haast wel of de sneeuw her en der al heel voorzichtig aan het accumuleren is. Het is ongeveer half twaalf als de doorgaande provinciale weg héél voorzichtig een beetje wit begint te kleuren. Maar dat is waarschijnlijk eerder doordat het wegdek gewoon nog veel te warm was dan dat het niet hard genoeg sneeuw, want man. De ‘zakdoeken’ blijven maar met bakken uit de lucht naar beneden vallen. De weg wordt met de minuut witter en de auto’s die voorbij rijden minderen met de minuut hun vaart. Ik heb nog nooit zulke intense sneeuwval meegemaakt, niet in Nederland maar ook niet in het buitenland tijdens bijvoorbeeld wintersport. Om 23:29 uur is de middenberm van de weg – waar dus geen auto’s overheen rijden – wit, maar zijn de rijstroken nog schoon. Drie minuten later zijn ook de rijbanen bedekt met een laagje sneeuw. Zó snel gaat het. Het zicht is inmiddels ook sterk verminderd, ik schat tot een meter of 300. Inmiddels raakt mijn telefoon door het koude weer snel leeg en ik probeer zo veel mogelijk batterij te besparen. Zelden laat ik mijn batterijpercentage onder de 15 procent komen – want stel dat er iets gebeurt – maar vandaag is een uitzondering. Ik leg nog twee bussen vast, de ene richting Utrecht en de andere richting Wageningen (beide lijn 50). De voorkant van beide bussen is al helemaal wit door alle sneeuw die er tegenaan is gewaaid. Ik hoop voor de chauffeur van de laatstgenoemde bus dat hij nog wel zonder problemen terug naar Utrecht kan rijden, want het gaat écht hard. 

Buslijn 50 van Utrecht naar Wageningen in de sneeuwval bij de bushalte Ouwehands Dierenpark.  

Twintig minuten na de eerste accumulatie is alles volledig wit en worden de sporen van het verkeer op de provinciale weg in no-time weer 'gevuld' met nieuwe sneeuw.

Het is tien voor twaalf als ik besluit terug te fietsen richting huis, want mijn telefoon is echt bijna leeg, ik moet morgen weer vroeg op de universiteit zijn én ik krijg het ook echt koud, want m’n kleding is niet volledig bestand tegen dit soort weer om het zo te zeggen. Een minuut of twintig nadat de eerste accumulatie op de doorgaande weg plaatsvond ploeteren de auto’s – velen waarschijnlijk nog zonder winterbanden – zich door de sneeuw. Zelf vind ik fietsen in verse sneeuw eigenlijk best prima, veel beter dan in oude sneeuw die is gaan dooien en vervolgens weer gaan vriezen. Ik stop nog heel even bij de begraafplaats om een foto te maken bij het bord van “een helling van 7%”. Als ik een bankje zie en ik een grove inschatting maak van de sneeuwhoogte, dan zou ik toch wel twee à drie centimeter zeggen. En dat in niet eens een half uur tijd, bizar! Ergens had ik al zo’n gevoel, maar ik had al een tijdje geen auto’s meer richting Rhenen zien rijden. Als ik na een voorzichtige afdaling bijna beneden ben zie ik de reden, de auto’s komen niet meer omhoog. Mijn telefoon wil ondanks een batterijpercentage van 2 procent toch nog een foto nemen van de situatie, waarna ik de gestrande automobilisten een handje help. Naar boven willen ze niet meer – en dat lijkt me ook wel zo verstandig – maar ze zijn haast gewoon ingesneeuwd en moeten ook om een draai te maken terug richting Wageningen even uit de sneeuw worden geduwd. Daarna fiets ik verder en als ik een vrachtwagen zie aankomen probeer ik deze nog te waarschuwen, maar tevergeefs, de trucker rijdt door. Ik hoop maar dat ‘ie veilig zijn reis heeft kunnen vervolgen. 

Auto's komen de Grebbeberg niet meer op en moeten worden geholpen met omkeren richting Wageningen.

Een volop winters beeld nabij de top van de Grebbeberg, terwijl het een half uur eerder nog vrijwel 'groen' was.

Net na de provinciegrens die halverwege de Grebbeberg en mijn kamer ligt, sla ik linksaf het donker in om via een paar landweggetjes naar huis te fietsen. Nou ja, donker? Eigenlijk is het helemaal niet zo donker. Normaal gesproken wel, maar ook hier in het ‘laagland’ ligt er een laagje sneeuw op de weilanden en zelfs op de weg (alhoewel deels gebroken) en dat maakt de omgeving ineens veel lichter. Ik zet mijn koplamp uit aangezien er in geen velden of wegen verkeer te bekennen is en geniet nog even volop van deze bijzondere sneeuwsituatie. Onderweg kom ik nog één vrouw tegen die ook aan het fietsen is. Ik vraag of ze toevallig richting Rhenen moet, de Grebbeberg over, want dat zou nog wel eens een flinke klus kunnen worden. Maar nee, volgens mij was ze ook gewoon aan het genieten van de sneeuw en na een kort gesprekje van een paar minuten fietsen we beide verder. Als ik aankom bij mijn kamer zijn een paar internationals een sneeuwballen gevecht aan het houden. Wel een beetje provisorisch, want meer dan een half centimetertje ligt er niet. Als ik vertel dat er op de Grebbeberg een centimeter of drie lag en dat de auto’s niet meer omhoog kwamen, geloven ze het amper. Net als gisteren maakt dat kleine verschil in hoogte dus best veel uit. Maar goed, het is inmiddels al ruim na middernacht (het terugfietsen duurde vanzelf sprekend wat langer dan op de heenweg) en dus is het tijd om snel even op te warmen, wat te drinken en daarna lekker snel in bed te duiken. Maar man, dit zal echt wel een dag zijn die mij als winterliefhebber nog heel lang bij zal blijven! Misschien is het wel de mooiste sneeuwdag ooit voor mij vanwege de combinatie van het vrij onverwachte karakter, de intensiteit en de beleving.