Opgewonden? Nee. Misschien een beetje spanning maar ik ben d'r vrij zen onder. Dit zat al jaren in de 'planning' maar alles moest goed vallen. Nu is het, ten eerste zeer droog en dat 'helpt' de temperatuur ook om d'r als een gigantische pletwals overheen te gaan.
Ik ben eerder bezorgd. In hoeverre dit gaat eindigen. Het gaat snel. Records houden het vaak maar een paar jaar vol, behalve dan Warnsveld. Dat heeft enkele decennia overleefd (in de veronderstelling dat het sneuvelt nvdr). Dus nee, opgewonden word ik van pakken sneeuw en vorst, heldere vrieskou (nu ook niet te extreem). Maar eer ik in die staat van opwinding verkeer zullen we wel een paar jaar en een paar rimpels verder zijn. Ik vraag me af of we ooit nog eens een winter van de jaren 70 of 80 gaan meemaken. En vooral: hoe de krantenkoppen dan gaan schreeuwen...
Iets in mij zegt 'het is om zeep'. De mooie, levendige weerjaren zijn voorbij. Seizoenen vervagen tot schaduwen van wat ze ooit geweest zijn. De droge zomerhalfjaren zijn al een tijdje bezig in crescendo te gaan. Dit is hopelijk het hoogtepunt. Dan mag het normaliseren. Ik zie niet in hoe onze vegetatie, fauna en flora zich zo snel kan gaan aanpassen en zeker niet als wij, mensen, met die resterende natuur blijven omspringen, zoals we er nu mee omspringen. Bomen zijn overlast (ze staan in de weg, die bladeren in de herfst zijn smerige rotzooi die geruimd moet worden), bomen dienen om gekapt te worden. We vernietigen datgene dat ons kan redden. Je moet nu maar eens in een bos gaan staan en vlak daarna in een stad. Het verschil is groot en van kapitaal belang om ook binnen een stad verkoeling te blijven vinden.
De actie wordt dringend maar wij talmen tot het te laat is.
Dat is mijn gevoel.
