Bij het ECMWF maakt men gebruik van een uiterst ingewikkelde perturbatiemethode (= manier waarop je de begintoestand verstoort) die erop gericht is om de verstoringen te vinden die het sterkst zullen afwijken van de voorkeurrichting (m.a.w. het vinden van de richtingen die de grootste spreiding zullen opleveren). De methode die het ECMWF gebruikt heet singular vectors en is gebaseerd op het principe van het bepalen van in totaal 25 'richtingsvectoren' waarin een perturbatie (= oplossingsrichting) zich kan bewegen. Lineaire combinaties van elk van deze 25 singular vectors zorgt voor een meer evenredige verdeling van het ensemble zodat je in totaal tot 50 leden komt.
Dat gaat mijn petje wat te boven. Daarom vat ik dat altijd samen als "zorvuldig gekozen verstoringen"
Ingen ko pƄ isen!