...dan een krimping van de wind in het aambeeld door de vertragende invloed van verticale impulsuitwisseling. De dynamische drukgradiënten worden denk ik veel belangrijker dan de achtergrond-drukgradiënten. Die divergentie in het aambeeld zorgt daarom vermoedelijk voor convergentie op hetzelfde niveau even verderop, aan beide zijden van de lijn i.p.v. alleen aan de linkerzijde (beschouwd met de geowind in de rug).
Dit is niet alleen een vermoeden overigens. Op de kaarten van Wetter3.de wordt ook divergentie op 300 hPa geplot. Daar zie je dat het maximum in divergentie precies samenvalt met het actiefste deel van de convectie. Als Victors theorie klopte dan zou je divergentie aan de warme kant van de (lijnvormige) convectie verwachten en convergentie aan de koude kant.
Volgens mij is de convergentie naast het aambeeld aan de linkerkant sterker dan aan de rechterkant, maar je zit uiteraard met effecten rond de straalstroom. Eveneens verandering van drukgradiënten rondom buienlijnen. In dit laatste geval zou de gradiëntkracht moeten toenemen wanneer de buien in het zuidoosten aktief zijn (drukvlakken worden daar dan immers opgetild).
Bovendien: vóór de vorming van buien waait de wind aan de grond zelden min of meer parallel aan de isothermen. Eerder onder een hoek (er is dus al warmte-advectie), t.g.v. de turbulente frictie met het aardoppervlak + de vorming van een convergentielijn.
In mijn voorbeeld is de grondwind maar zwak en kan ook tegengesteld zijn aan de hoogtewind. Dus dat effect is te verwaarlozen.
Kern van dit verhaal is dus: zo'n grootschalig buiencomplex creëert z'n eigen dynamica.
Groet,
Alwin
Kern van mijn verhaal beschrijft de ontwikkelingen indien er geen grootschalige buiencomplexen zijn. Deze onstaan vaak wel bij veel windschering. Daarom denk ik ook dat het combinatie van verschillende effecten is.
Verder is van hieruit ook de ontwikkeling van lijnvormige multi-cel systemen te beschrijven. Daar zal misschien wel een betere verklaring voor zijn maar er is toch wel impulsuitwisseling nodig.
In geval van indirectionele windschering wordt de top van optorende stapelwolk door de bovenwind weggeblazen. De neerslag zal dan aan de benedenwindse zijde vallen en de voeding aan de windzijde. De bui buigt voorover. Bij heftige buienlijnen is het net andersom. De stijgwinden zitten aan de voorzijde en de neerslag met valwinden aan de achterzijde. Dit komt doordat de trage, warme en vochtige lucht naar boven stroomt en de snellere lucht van de middelbare hoogte naar beneden valt en zich onder de bui wurmt. Deze wind haalt de buienlijn in. De bui kantelt nu achterover.
Maar de effecten van regionale drukverschillen rond buien spelen hierbij ook een belangrijke rol. Ik heb wel eens theoretische evenwichtswinden berekend langs onweersneuzen maar die zijn schrikbarend hoog. In de praktijk worden die snelheden nooit bereikt en slechts zeer zelden benaderd, omdat de werklengte en werktijd te kort is. Deze effecten zijn groot maar de som hiervan is in principe nul. Wanneer je bijvoorbeeld alle divergentiestromen in het aambeeld op dezelfde afstand van de kern bijelkaar optelt kom je in theorie op 0 uit.
Relatieve verplaatsing van de mesoschaal drukvelden t.o.v de gemiddelde stroming en impulsuitwisseling zorgen voor assymetrie in deze windpatronen.
groet
Victor
Quote selectie