Interessant om te volgen, want het kan veel verschil maken. Belangrijk om te vermelden is denk is dat bij de massabalans voor Antarctica kalven een belangrijke factor is. Het is volgens mij erg onduidelijk in hoeverre dit versnelt als de plateau's afbreken, verre van ondenkbaar bij opwarmend zeewater en minder zeeijs. Met name bij West-Antarctica kan de rem er dan als het ware af gaan.
Ja, de afkalving is natuurlijk het grootste punt van zorg. Het staat ook volop in de belangstelling. In het bovengenoemde artikel is ook aandacht besteed aan de aantasting van de ijsplaten in drie regio's: Filchner Ice Shelve, Ross Ice Shelve en Pine Island Bay. Dat zijn respectievelijk de twee grootste ijsplaten en de meest kwetsbare, waar nu al een sterke afname te zien is. Voor dat laatste gebied is te zien dat de resolutie te kort schiet, het kaartje ziet er blokkerig uit. Dat lijkt ook de grootste beperking van de benadering van Siahaan et al, ze missen de details en juist die kunnen van belang zijn. Wel houden ze rekening met allerlei andere factoren, zoals de ontwikkeling van de gelaagdheid van de temperatuur en saliniteit.
Een belangrijk punt met afkalving is wel dat het niet direct te zien is in de gravitatiemetingen. Als er drijvende stukken ijs afbreken heeft dat geen gevolgen voor de massabalans. Indirect kan dat natuurlijk wel, als de bovenstrooms gelegen gletsjers hierdoor sneller gaan bewegen en massa verliezen.
Er blijft dus veel onzekerheid rond Antarctica en dat zal voorlopig wel niet veranderen.
Een tweede instituut wat gebruik maakt van de gravitatiemetingen van GRACE is het Helmholtz Centre in Potsdam. Ook zij publiceren cijfers met het massaverloop van de ijskap, en zelfs ook cijfers met het massaverloop per deelgebied.
http://gravis.gfz-potsdam.de/antarctica
(edit 23-2: deze site is nu al twee dagen onbereikbaar. Ik hoop dat dat betekent dat er een update van de gegevens gaat komen).
In grote lijnen komen de gegevens goed overeen met de cijfers van de NASA. Op korte termijn zijn er wel aanzienlijke verschillen, bijvoorbeeld als we kijken naar de massaverandering van maand op maand. Dat zegt denk ik iets over de gravitatiemetingen, ze zijn toch vrij grof en er is een grote onzekerheidsmarge. Mijn indruk is nu dat de gegevens met opzet met een vertraging van twee maanden of meer worden gepubliceerd: men wil ze eerst checken aan de meetgegevens van één of twee maanden later. De data van het Helmholtz Centre lopen nog verder achter als die van de NASA, de laatste gegevens zijn van augustus 2022.
Met de genoemde beperkingen kunnen we toch even kijken naar de trends in het meest kritische gebied van Antarctica, de omgeving van de Pine Island Glacier en de Thwaites Glacier en het aansluitende gebied. Op het kaartje zijn dat de gebieden 320, 321 en 322. Er zijn grote verschillen in het jaarlijkse massaverlies, maar het is wel duidelijk dat de snelheid hiervan steeds verder toeneemt. Het is spannend waar het afgelopen jaar op uit gaat komen.
(edit 13:37 grafiek met afname Pine Islandgebied verbeterd)