We zien koude kaarten vanmorgen vanwege de stratosferische opwarming (op dit moment) die leidt tot de Canadian Warming.
Ik plaats een aantal kaartjes om dit toe te lichten. De eerste laat de opwarming van dit moment zien, als gevolg van de stuwing over het door velen verguisde Russische hoog (plaatje 1). Die opwarming leidt tot de vorming van een wave 1 (plaatje 2), eerst over Alaska en later doortrekkend naar Canada. Die wave1 is extreem sterk voor de tijd van het jaar (plaatje 3). Aan de lijzijde van het Canadese hoog in de stratosfeer treedt stabilisatie op in de troposfeer. Dat proces wordt uitgebeeld in plaatje 4, waar linksboven de wave1 van Canada en rechts omlaag de doorwerking naar de Atlantische regio.
De stabilisatie van de atmosfeer boven de oceaan is dus stratosferisch heel goed te duiden. Niet alle jaren is de koppeling zo sterk als dit jaar, in de wintermeeting hebben we kunnen horen waarom het dit jaar anders zou kunnen worden (effecten van het minimum van de zonnecyclus). De hoge luchtdruk boven Groenland in de tweede helft van deze maand doet hopen op een voortzetting van het de negatieve NAO in de komende wintermaanden, als we de uiteenzetting van Reinout mogen geloven 
.
Tot slot: de opwarming van begin december is een stuk minder spectaculair in de laatste runs. Dat heeft alles te maken van de bias van het GFS voor zonaliteit. In het UGKB leidt die tot grote warmte-advectie boven Noord-Rusland en de daaraan gekoppelde stratosferische processen. In de praktijk valt dat nogal eens tegen.
Welbeschouwd is dit een voorbeeld van T-S-T koppeling:
De troposfeer brengt het proces op gang door het Russische hoog. Dat leidt tot een opwarming in de stratosfeer, die zich door midden van wave1 manifesteert boven Canada. Vervolgens krijg je downwelling en koppeling naar de stratosfeer, met hogedrukvorming in de troposfeer in de Atlantische regio.