Gletsjers van Noorwegen VI: Glittertinden (Jotunheimen)

Gletsjers intrigeren mij enorm: zo vast doch vloeibaar, zo machtig doch kwetsbaar. In de zomer probeer ik er daarom altijd een stel te bezoeken. Afgelopen augustus lukte dat in Noorwegen onder mediterraanse weersomstandigheden. Het leek mij leuk om iets over de gletsjers te vertellen. Eerder passeerden Svelgjabreen, Blømstolskardsbreen, Breidablikkbrean, Buerbreen en Marabreen reeds de revue. Deze keer: Glittertinden.

Glittertinden is een berg in Jotunheimen, de regio met de hoogste toppen van Noorwegen. De meeste bergen in Noorwegen groeien ieder jaar een beetje, doordat het land nog aan het terugveren is na de laatste ijstijd (de ijskap drukte het land omlaag). Zo niet Glittertinden. De top was namelijk bedekt met een gletsjer, die steeds dunner is geworden door klimaatverandering. Mét gletsjer was Glittertinden de hoogste berg van Noorwegen. Zoals toen onderstaande foto in 1910 werd gemaakt.

Iets  ander standpunt, maar het idee is duidelijk:Zelfs een paar jaar geleden lag er nog een mooi kapje op de berg. Inmiddels bestaat de top bijna geheel uit rots en is Galdhøppigen het onbewiste hoogtepunt van Noorwegen. Die meet 2469 meter, Glittertinden 2452. Wie de wandeling naar Glittertinden vanaf de westkant (het Spiterstulen-hotel) begint, kan onderweg langdurig genieten van Galdhøppigen. De top van Glittertinden is onderweg nooit zichtbaar. Wel zichtbaar: Juvvasshytta en de gletsjer waar 's zomers op wordt geskied (maar op de foto niet, want er ligt geen sneeuw meer op het grijze ijs). Rechts ervan een meertje met kalvende gletsjer, verder naar achteren Jostedalsbreen.

Vanaf de oostkant is het uitzicht precies andersom: de top is al frustrerend lang zichtbaar, terwijl wat mij betreft het uitzicht op de omgeving minder mooi is. Wie het puur om gletsjers te doen is, moet echter de oostflank ook bewandelen. Vanaf 2200 meter loop je er namelijk bovenlangs Grasubrean, een plak ijs in de schaduw en luwte van Glittertinden.

Op de bijna ijsvrije top zelf wordt plotseling Grotbrean zichtbaar. De twee armen van die gletsjer beginnen pal onder de top, waar de sneeuw veilig in de schaduw van een tweehonderd meter hoge verticale afgrond ligt. Dat het ijs er zo mooi wit bij ligt komt door het verse laagje sneeuw dat een paar dagen eerder was gevallen en in de late augustuszon maar moeizaam smolt.

Beneden, aan de oostkant, ligt Glitterheim. Het is de makkelijkste uitvalsbasis om naar de top te lopen, omdat het met 1400 relatief hoog ligt. Glitterheim ligt in het Veodalen, een breed dal met veel rendieren. Aan het einde van het dal ligt de Veobrean. Of beter gezegd, lag. De gletsjer bestaat nog wel, maar is een heel eind teruggetrokken. Dat zie je ter plekke perfect aan de halfronde eindmoraine die als een stenige band door het dal loopt.

Het pad door Veodalen is makkelijk, want vlak met veel gras. Dat blijft niet zo, omdat er verder naar het westen een steil stuk vol blokken volgt. Daarna is het nog vele kilometers over blokkerig terrein naar Spiterstulen. Gelukkig was er inmiddels een windje opgestoken en verdween de zon achter Galdhøppigen. Over die berg meer in de volgende aflevering.

Wie meer wil zien: hieronder een filmpje van de wandeling over Glittertinden.