Nee, ik heb daarin geen extreme denkbeelden. Wel is het zo dat de huidige overbevolking van de aarde het grootste probleem is. Ik kan geen begrip meer opbrengen voor mensen die heel veel kinderen willen. Het doden van mensen zie ik absoluut niet als oplossing, alleen een wrange bijvangst. Overigens stelt Theo naar mijn idee alleen de vraag: maar als oorlog zorgt voor zeer veel minder mensen, is het klimaatprobleem opgelost? Hij zegt niet dat hij dat wenst. Puur theoretisch zorgen zeer veel minder mensen voor een vermindering van het klimaatprobleem. Ik vrees zelfs dat als we zo door gaan met onze aarde, het vanzelf tot een enorm aantal slachtoffers zal leiden, waardoor het klimaat zichzelf weer herstelt. Het klinkt niet leuk, maar zo erg dreigt het wel te worden als we niet draconisch ingrijpen.
Dit is precies de pijnlijke conclusie, als wij zelf niet met een oplossing komen dan komt de oplossing wel naar ons toe. Alleen op die laatste oplossing hebben we helaas nagenoeg geen controle. Nog pijnlijker is mijn persoonlijk constatering dat alleen de oplossing die naar ons toekomt de werkelijke oplossing/conclusie zal zijn. Immers wij zijn zelf niet in staat op dit op te lossen, simpelweg omdat het een globaal probleem is waarover geen overeenstemming kan worden bereikt. Dat is ook logisch want het is uitgeroepen tot een vraagstuk aan de ideologische en politieke arena, met als onderstroom verschillende opvattingen over verdeling van rijkdom en grondstoffen. De competitie van naties en mensen onderling is inherent aan onze wereld, de geschiedenisboeken staan er bol van, met oorlog als uitroepteken aan het eind van elk hoofdstuk. Daarnaast is de opwarming eigenlijk al zodanig ver gevorderd dat overheden en individuën onderhand wel zullen inzien dat het 'point-of-no-return' al bereikt is, of in zekere zin onafwendbaar zal blijken. Dit zal het streven naar echte oplossingen doen verwateren en het denken in termen van zelfbescherming versterken, desnoods door oorlog. En zo is de cirkel weer rond in deze discussie?
